ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Θυμάμαι τη μέρα που μυήθηκα ως μαθητής… Μετά το πέρας τη τελετής κατεβήκαμε όλοι στο υπόγειο όπου συμμετείχα για πρώτη φορά στο Ποτήριον Αγάπης.  Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα κατεβαίνοντας τις σκάλες, ήταν ένας πίνακας που περιέχει μια αναπαράσταση ενός αρχαίου συμβόλου: του δένδρου της Ζωής.  Παρ’ ότι το είχα μελετήσει και στο παρελθόν, όταν το είδα να φυτρώνει σιωπηλά μέσα στο κτήριο μας σκέφτηκα πως πρέπει να εμπεριέχει πράγματι πλούσιους συμβολισμούς και αληθινή δύναμη.  Στην τεκτονική μου πορεία δεν το ξανασυνάντησα σε κανέναν βαθμό…   Ωστόσο όπως λέει το τυπικό μας «…ο Τεκτονισμός ουδένα θέτει όριο εις την αναζήτηση της αληθείας».  Παίρνοντας θάρρος από αυτή την αρχή θα επιχειρήσω προς χάριν της έρευνας, να διερευνήσω πώς και αν απεικονίζεται το περιβόητο δένδρο της ζωής μέσα στη στοά του 1ου συμβολικού βαθμού.  Αξίζει νομίζω να περιπλανηθούμε στα κλαδιά του… 

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

    Τι είναι το δένδρο της ζωής?  Από τα βάθη της αρχαιότητος και σε διαφορετικούς πολιτισμούς συναντάμε ένα σύνθετο ιερογλυφικό που έχει συνήθως τη μορφή δένδρου ή γενικότερα φυτού.  Στις περισσότερες περιπτώσεις τα κλαδιά αυτού του δένδρου, ανεξάρτητα από το πώς πλέκονται μεταξύ τους, καταλήγουν σε δέκα άκρες που τις πλείστες των φορών έχουν σχήμα σφαίρας.  Πολλές φορές βέβαια μπορεί να καταλήγουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο αριθμό σφαιρών.  Στην αλχημεία για παράδειγμα συναντούμε συχνά το δένδρο με τα επτά κλαδιά.  Επίσης αξιοσημείωτο είναι και το παράδειγμα της «Αμπέλου».  Φαντάζομαι πως όλοι σας έχετε δει την αγιογραφία που παριστάνει τον Ιησού σαν τον κορμό της Αμπέλου και φύονται απ΄ αυτόν 12 κλαδιά – οι 12 απόστολοι.  Κάποιες φορές μάλιστα υπάρχει κι ένα 13ο κλαδί πάνω απ’ το κεφάλι του, το οποίο καταλήγει στο Θεό (βλ. σχήμα)…

Ωστόσο τα δένδρα με δέκα απολήξεις εμφανίζονται μάλλον συχνότερα.  Για παράδειγμα ανάμεσα στα ελάχιστα διασωθέντα χειρόγραφα της πυθαγορείου σχολής συναντούμε κι ένα γλύφο που αναπαριστά ένα δένδρο με δέκα κλαδιά (ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και η Ιερή Τετρακτίνα αποτελείται από δέκα τελείες).  Ο αριθμός δέκα είναι ένας τέλειος αριθμός και έχει συμβολική σημασία το ότι αναπαραστάθηκε σαν ψηφίο από τη μονάδα κι έναν κύκλο (το μηδέν).  Σε πάρα πολλά μυητικά συστήματα άλλωστε τα σκαλοπάτια μύησης, οι βαθμοί τους δηλαδή, ήταν δέκα.

    Ο Καρλ Γιουνγκ στο βιβλίο του «Το φιλοσοφικό δένδρο» κάνει ένα συναρπαστικό ταξίδι στο παρελθόν και παρουσιάζει μια πληθώρα από διαφορετικές μορφές του δένδρου.  Όπως διαπιστώνει, αυτό είναι ένα σύμβολο βαθιά χαραγμένο στο ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο και γι’ αυτό το συναντάμε με παρόμοια μορφή σε εντελώς διαφορετικά μέρη του πλανήτη και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.  Το συγκεκριμένο ιερογλυφικό τώρα, που βλέπετε στο σχέδιο είναι παρμένο από την παράδοση της Καμπαλά.  Εκτός απ’ το λόγο που ανέφερα παραπάνω, το επέλεξα ανάμεσα στα υπόλοιπα φιλοσοφικά δένδρα και για δύο ακόμη λόγους: Πρώτον επειδή ο Τεκτονισμός χρησιμοποιεί στους διάφορους βαθμούς του πολλά στοιχεία από την καμπαλιστική παράδοση και δεύτερον επειδή  γι’ αυτό το γλύφο υπάρχει στις μέρες μας πλούσια βιβλιογραφία απ’ όπου μπορεί να αντλήσει κανείς πληροφορίες.

    Ας περιεργαστούμε λίγο τη μορφή του.  Κατ’ αρχάς υπάρχουν δέκα σφαίρες που τραβούν αμέσως την προσοχή μας.  Στην εβραϊκή παράδοση ονομάζονται Σεφίρες ή Σεφιρώτ.  Η σχεδίαση του ιερογλυφικού βέβαια δεν γίνεται κατά προσέγγιση.  Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πολύπλοκο γεωμετρικό σχήμα που αποτελείται κυρίως από κύκλους, πάνω στις τομές των οποίων τοποθετούνται τα Σεφιρώτ (Όποιος ενδιαφέρεται για την ακριβή σχεδίαση του γλύφου ας επικοινωνήσει μαζί μου).  Στην κάθε Σεφίρα αντιστοιχεί συγκεκριμένος αριθμός, συγκεκριμένος πλανήτης, συγκεκριμένο χρώμα, κ.λ.π.  Τα Σεφιρώτ δεν μπορούμε να τα ορίσουμε εύκολα.  Θα λέγαμε μάλλον ότι αναπαριστούν φιλοσοφικές έννοιες.  Ολόκληρο το δένδρο άλλωστε μας προσφέρει ένα σύστημα ταξινόμησης ιδεών, ένα είδος αλφάβητου.  Το κάθε Σεφιρώτ έχει ένα όνομα.  Η αρχική ονοματολογία ήταν προφανώς στα εβραϊκά, την οποία μπορείτε να δείτε στο σχήμα παράλληλα με την Ελληνική μετάφραση.  Στην εβραϊκή παράδοση η κάθε Σεφίρα είχε ένα ορισμένο θρησκευτικό βάρος.  Μπορούμε εύκολα να απορρίψουμε σαν άχρηστες τις θεολογικές και δογματικές ερμηνείες των αρχαίων ραβίνων, χωρίς να επηρεαστεί αυτή η αληθινή βάση και να αποδώσουμε στο θεμελιώδες σύστημα των καθαρών Αριθμών (όπως έκαναν κι οι Πυθαγόρειοι) οτιδήποτε υπάρχει στο σύμπαν.  Αυτός είναι ο λόγος που οδήγησε τους Αλχημιστές, τους Ροδόσταυρους και τόσους άλλους, στην υιοθέτηση του καμπαλιστικού Δένδρου της Ζωής σαν τη βάση ενός συμπαντικού φιλοσοφικού αλφάβητου.

Οι σφαίρες αυτές, που αντιστοιχούν στους αριθμούς από 1 έως 10, ενώνονται μεταξύ τους με 22 μονοπάτια, τις 22 Ατραπούς όπως τις αποκαλούμε.  Η κάθε Ατραπός αντιστοιχεί σε ένα από τα 22 γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου και σε μια από τις 22 κάρτες της μεγάλης αρκάνας των Ταρώ.  Εδώ να θυμηθούμε ότι ο Ελιφάς Λεβί γράφει σχετικά με τα Ταρώ: «Η απόλυτη ιερογλυφική επιστήμη βασιζόταν σε ένα αλφάβητο, κατά το οποίο όλοι οι θεοί ήταν γράμματα, όλα τα γράμματα ιδέες, όλες οι ιδέες αριθμοί και όλοι οι αριθμοί τέλεια σύμβολα.  Αυτό το ιερογλυφικό αλφάβητο, το οποίο ο Μωυσής κατέστησε ύψιστο απόρρητο στην Καμπαλά του, είναι το περίφημο βιβλίο του Θωθ – οι κάρτες των Ταρώ!»

Οι δέκα αριθμοί λοιπόν και τα είκοσι δύο γράμματα του εβραϊκού αλφάβητου, με τις παραδοσιακές και λογικές αντιστοιχίες τους – λαμβάνοντας υπόψη τις αριθμητικές και γεωμετρικές τους σχέσεις – παρέχουν ένα σύνθετο συστηματικό υπόβαθρο 32 συμβόλων για το αλφάβητό μας.  Έχουμε έτσι μια κατανοητή μέθοδο ταξινόμησης, που επιτρέπει στο φιλόσοφο να καταγράφει τις αποκτώμενες εμπειρίες και ιδέες.  Μπορεί να συγκριθεί με ένα αρχείο τριάντα δύο φακέλων, στο οποίο τοποθετείται ένα εκτεταμένο σύστημα πληροφοριών.  Θα ήταν βέβαια παραπλανητικό για το μαθητή να περιμένει ένα συγκεκριμένο ορισμό για κάθε στοιχείο που περιέχει αυτό το σχέδιο.  Αυτό θα ήταν απολύτως αδύνατο.  Από τη στιγμή που θα δοθεί η μέθοδος της τοποθέτησης της συνολικής νοητικής και ηθικής δομής σε αυτούς τους 32 φακέλους, ο σπουδαστής πρέπει να εργαστεί μόνος του.  Πρέπει να αναλύσει κάθε ιδέα με όρους του Δένδρου της Ζωής και να δημιουργήσει την απαραίτητη σύνδεση μεταξύ κάθε σειράς ιδεών, χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα σαν ένα σταθερό δεδομένο σύγκρισης.

    Είναι πρωταρχικής σημασίας να απομνημονευθούν οι λεπτομέρειες του ιερογλυφικού.  Αυτός είναι πιθανά ο κυριότερος λόγος που στην αρχαιότητα η Καμπαλά μεταβιβαζόταν αποκλειστικά προφορικά.  Μπορούμε να διαβάσουμε γι’ αυτή, να την μελετήσουμε ευρύτατα, να παίξουμε σχεδιάζοντας σε ένα χαρτί, ή οτιδήποτε άλλο… Αλλά η λάμψη του φωτός της Αληθείας επέρχεται μόνον όταν ο ίδιος ο νους αναλάβει την εικόνα του Δένδρου και αποβούμε ικανοί να κινούμαστε νοητικά από κλαδί σε κλαδί οραματιζόμενοι τις αντιστοιχίες.  Επίσης ένας άλλος λόγος που η Καμπάλα δεν ήταν καταγεγραμμένη έχει να κάνει με τη μυστικότητα, μια έννοια που έχει πολύ συχνά κατηγορηθεί και παρανοηθεί.

Η ιδέα της φύλαξης μυστικών συνδέεται στον εσωτερισμό με την ιδέα της διατήρησης της ενέργειας.  Η σιωπή , η μυστικότητα , δημιουργούν έναν κλειστό κύκλο, δηλαδή έναν «συσσωρευτή».  Αυτή η ιδέα είναι διασπαρμένη σε όλα τα απόκρυφα συστήματα.   Η ικανότητα να κρατάς σιωπή, ή να λες μόνο τα’ απαραίτητα  και μόνο όταν υπάρχει ανάγκη, είναι ο πρώτος βαθμός ελέγχου του εαυτού.  Στην εργασία σχολής, η ικανότητα να κρατάς σιωπή δείχνει ένα συγκεκριμένο βαθμό εξέλιξης.  Η ικανότητα να μένεις σιωπηλός περιέχει την τέχνη να βάζεις τον εαυτό σου σε αφάνεια, να μην αποκαλύπτεις τον εαυτό.  Οι μυημένοι είναι πάντοτε κρυμμένοι από τον αμύητο, ακόμη κι όταν ο αμύητος μπορεί να αυτόξεγελιέται, πιστεύοντας ότι βλέπει τα κίνητρα και τις πράξεις του μυημένου.  Ο μυημένος σύμφωνα με τους εσωτερικούς κανόνες, δεν έχει το δικαίωμα και δεν πρέπει να αποκαλύψει την αθέατη πλευρά της δράσης του ή του εαυτού του, παρά μόνο σ’ εκείνους που το επίπεδό τους είναι κοντά στο δικό του, που έχουν κιόλας περάσει τη δοκιμασία κι έχουν αποδείξει ότι η στάση τους κι η κατανόησή τους είναι οι ενδεδειγμένες.   Και μια μικρή λεπτομέρεια: όποιος το προσπαθήσει, θα διαπιστώσει ότι η απομνημόνευση του δένδρου είναι εξαιρετικά δύσκολη!  Πράγματι ότι εμπεριέχει μεγάλη ενέργεια, χρειάζεται και μεγάλη ενέργεια για να κατανοηθεί.

Ας συνεχίσουμε την πορεία μας λοιπόν… Πως αντιστοιχεί το δέντρο της ζωής στη στοά του 1ου συμβολικού βαθμού?  Διάφορες ιδέες πέρασαν απ’ το μυαλό μου… Να αντιστοιχίσω τις 10 Σεφίρες στις 10 φλόγες που ανάβουμε κατά τις εργασίες μας… Ή πάλι να βρω μια αναλογία με τους 10 αξιωματικούς της στοάς… Έπειτα σκέφτηκα μια άλλη δεκάδα: αυτή που αποτελείται από τα τρία μεγάλα φώτα, τον τάπητα, τα τρία μικρά φώτα, τον ήλιο, τη σελήνη και το ιερό Δέλτα… Τα έβαλα όλα αυτά στο χαρτί και πέρασα πολλές ώρες κάνοντας παραλληλισμούς και αντιστοιχίσεις… Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι παρ’ ότι κάποιες Σεφίρες φαίνεται να αντιστοιχούν πλήρως σε ορισμένα τεκτονικά σύμβολα, κάποιες άλλες δεν ταιριάζουν τόσο ώστε να έχουμε έναν πλήρη παραλληλισμό…  Καλύτερα λοιπόν να οδοιπορήσουμε μέσα στα μονοπάτια του αρχαίου ιερογλυφικού και να αφήσουμε τη διαίσθησή μας να πλησιάσει σε ότι την ελκύσει περισσότερο.  

Στο δένδρο της Ζωής οι 3 πρώτες Σεφίρες εθεωρείτο πάντα ότι απέχουν πάρα πολύ από τις επόμενες 7.  Μπορούμε να θεωρήσουμε τα 3 ανώτερα σεφιρώτ σαν αληθινά και ιδεατά, ενώ τα 7 κατώτερα σαν πραγματικά.  Το χάσμα μεταξύ της νοητικής σύλληψης του ιδεατού και του πραγματικού μπορεί να ειπωθεί ότι αντιστοιχεί στην άβυσσο, όπου όλα τα πράγματα υπάρχουν εν δυνάμει – χωρίς όμως καθαυτό νόημα.  Η Άβυσσος είναι η πηγή όλων των εντυπώσεων, είναι η αποθήκη, ας πούμε των φαινομένων.  Τα τρία πρώτα Σεφιρώτ, τα επονομαζόμενα Ουράνια, υπερβαίνουν με κάθε δυνατό τρόπο όλες τις νοητικές συλλήψεις μας και μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο μέσα από ειδική εκπαίδευση στον αποκρυφισμό.  Η Άβυσσος είναι το μεταφυσικό χάσμα ανάμεσα στα ιδεατά ουράνια σεφιρώτ και στα πραγματικά.  Στην παράδοση της Καμπαλά  αντιστοιχούν την Άβυσσο σε ένα 11ο Σεφιρώτ που όμως δεν το απεικονίζουν ποτέ στο δέντρο της ζωής: είναι το κρυφό Ντάατ!  Και βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 3ο και στο 4ο σεφιρώτ.  Ας παρατηρήσουμε εδώ ότι ενώ επάνω στο δένδρο, τα 22 μονοπάτια ενώνουν τα Σεφιρώτ με όλους τους δυνατούς τρόπους, από το 3ο προς το 4ο δεν υπάρχει μονοπάτι.  Δυστυχώς δεν υπάρχει γεφύρι που να μπορούμε να περάσουμε την άβυσσο με ασφάλεια… Από το Χεσέντ στο Μπινά ο μύστης πρέπει να πηδήξει… Εδώ ας σκεφτούμε επίσης ότι αν προσθέσουμε και το Ντάατ στα 32 σύμβολα του δένδρου, έχουμε συνολικά τον αριθμό 33, που είναι εξαιρετικά συμβολικός.

Η ύπαρξη της Αβύσσου είναι ο λόγος που πολλές εσωτερικές σχολές έχουν 7 βαθμίδες μυήσεως.  Είναι ακριβώς οι μυήσεις που αντιστοιχούν στις 7 κατώτερες Σεφίρες.  Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι οι εσωτερικές παραδόσεις όλου του κόσμου συγκλίνουν τελικά στη ΜΙΑ Αλήθεια, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το μονοπάτι της καθεμιάς.  Φαίνεται λοιπόν ότι ο Μαθητής έχει να ανέβει 7 σκαλοπάτια.  Ας παρατηρήσουμε εδώ ότι και μέσα στη στοά, επτά είναι τα σκαλοπάτια που χωρίζουν το μαθητή από την Ανατολή.  Ένα σκαλί για τον 2ο επόπτη, συν δύο τα σκαλιά του 1ου επόπτη και τέσσερα σκαλιά πριν το Δρύφρακτο.  Ο λόγος που συχνά οι βαθμίδες είναι μόνον οι πρώτες επτά, είναι το ότι μόνο μέχρι την Άβυσσο μπορεί να μας φτάσει η εργασία κάποιας σχολής.  Από εκεί και πέρα ο δρόμος είναι εντελώς μοναχικός.  Κανείς που δεν έχει δρασκελήσει την Άβυσσο δεν μπορεί να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει μετά και όσοι την έχουν περάσει δίχως να χαθούν δεν δικαιούνται να μιλήσουν γι’ αυτό…

Στην Καμπαλά ωστόσο αναπαρίστανται και οι τρεις ουράνιες σφαίρες.  Βέβαια αναλυτικά περιγράφονται μόνο οι κατώτερες επτά.  Και μόνο γι’ αυτές αναλύεται λεπτομερειακά η εργασία που οφείλει να κάνει ο μαθητής στο κάθε Σεφιρώτ.  Σε φιλοσοφικό επίπεδο όμως δίδονται και κάποια σχόλια για την ουράνια τριάδα.  Παραλληλίστε εδώ την Ινδική παράδοση όπου τα Κοσμικά επίπεδα εκδήλωσης είναι δέκα, από τα οποία τα 7 είναι γνωστά στον άνθρωπο, συν τα 3 ανώτερα κοσμικά, το Μάνας Ταϊγιάσι, το Ανουπαδάκα και το Αδι.  Το 8ο επίπεδο είναι ο κοσμικός νους, Μαχάτ ή Μάνας Ταϊγιάσι, που έχει την ίδια φύση με το ανθρώπινο Άτμα, το οποίο βρίσκεται ενσωματωμένο εκεί. Αν και θεωρούνται δύο διαφορετικά επίπεδα, σοφοί όπως ο Πυθαγόρας τα είχαν εντάξει σε ένα μόνο. Το 9ο επίπεδο ονομάζεται Ανουπαδάκα, που σημαίνει «ο χωρίς Πατέρα». Το 10ο λέγεται Αδι, που σημαίνει το Πρώτο.

Ας συνεχίσουμε την οδοιπορία μας, εμβαθύνοντας λίγο στο νόημα κάποιων Σεφιρώτ…  Το σύμπαν, σαν το συνολικό άθροισμα όλων των πραγμάτων και των ζωντανών πλασμάτων, θεωρείται ότι έχει την πρωταρχική πηγή του στο άπειρο διάστημα, το Αίν, το Ουδέν ή Παραμπράχμαμ, η αναίτια αιτία όλης της εκδήλωσης.  Στο Ζοχάρ αναφέρεται:  «Προτού δώσει κάποιο σχήμα στον κόσμο, προτού δημιουργήσει κάποια μορφή, Εκείνος ήταν μόνος, χωρίς μορφή, όμοιος με το τίποτε.  Ποιος θα μπορούσε να Τον εννοήσει όπως ήταν τότε, πριν τη δημιουργία, αφού δεν είχε μορφή;»

    Το Αϊν δεν είναι μια ύπαρξη, είναι τίποτε…  Είναι η θεά Νουίτ, η Βασίλισσα του Απόλυτου διαστήματος.  Είναι το τρισμέγιστο σκότος της αιγυπτιακής ιερατικής κάστας.  Είναι το κινέζικο Τάο, το οποίο «ομοιάζει με την κενότητα του χώρου».  Είναι ο ουροβόρος όφις, το ινδικό ερπετό Ανάντα, το οποίο περιέκλειε το σύμπαν.  Ας θυμηθούμε εδώ πως αρχίζει η κοσμογονία των Ορφικών: «Εν αρχή ην η Νυξ.  Ένα πτηνό με μαύρα φτερά»  Η αρχέγονη νύχτα.  Όταν μπαίνουμε στη Στοά, πριν ανοίξουν οι εργασίες επικρατεί σκοτάδι…  Είμαστε πριν το χρόνο και το χώρο!

    Για να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του, ή για να αυτόπροσδιοριστεί, το Αϊν γίνεται Αϊν Σοφ (Άπειρο) και στη συνέχεια Αϊν Σοφ Αούρ, το απόλυτο απεριόριστο φως, το οποίο τότε συστέλλεται και συγκεντρώνεται σε ένα κεντρικό χωρίς διαστάσεις σημείο – το Κέτερ – το Στέμμα, το οποίο αποτελεί την πρώτη Σεφίρα του Δένδρου της Ζωής.  Αν το συγκρίνουμε με την Ορφική κοσμογονία είναι το Ασημένιο αυγό, που η Νυξ γέννησε μέσα στον απέραντο κόλπο της σκοτεινιάς.  Είναι η μοναδική φλόγα που είναι αναμμένη στο μεσαίο κερί από το τρίκηρο του Σεβασμίου πριν ακόμη μπούμε στο ναό…

    Το Στέμμα λοιπόν είναι η ανεξιχνίαστη Μονάδα, η ρίζα όλων των πραγμάτων, ένα κέντρο πνευματικής ενέργειας, αόρατο και χωρίς έκταση, σαν ένα μεταφυσικό σημείο, γεμάτο ακατάπαυτη ζωή, δραστηριότητα και δύναμη.  Είναι η πρώτη τελεία της Πυθαγόρειας Τετρακτίνας, η Μονάδα, η πηγή των Πλατωνικών Ιδεών.  Ο πλανήτης που του αντιστοιχεί είναι ο Ζευς, ο πρώτος μεταξύ των αρχαίων θεών.  Μέσα στη στοά, θα μπορούσαμε πιθανόν να το αντιστοιχήσουμε και με το ιερό Δέλτα…

    Η πρώτη αυτή Σεφίρα περιείχε ουσιαστικά και δυνητικά τα υπόλοιπα εννέα Σεφιρώτ, τα οποία και εκπόρευσε.  Μέσω αυτοανάκλασης, ο αριθμός 1 δημιούργησε τον αριθμό 2.  Έτσι έχουμε τώρα την έναρξη ενός σταθερού κραδασμού.  Είναι η θεμελιώδης απόσταση ανάμεσα στο 1 και στο 2.  Η δεύτερη Σεφίρα, το Χοχμά αναπαριστά τη Σοφία.  Παρατηρήστε ότι οι Σεφίρες της Σοφίας, της Ισχύος και του Κάλλους σχηματίζουν ένα τέλειο ορθογώνιο τρίγωνο όπως ακριβώς οι τρεις αντίστοιχες στήλες στη στοά του Α’ συμβολικού βαθμού.  Και όχι μόνο αυτό, αλλά η Σοφία ανήκει στην ουράνια τριάδα.  Όταν ανοίγουμε τις εργασίες μας, το κερί της Σοφίας ανάβει από το πυρ του Σεβασμίου που έχει κατέλθει απ’ την Ανατολή.  Ενώ η Ισχύς και το Κάλλος πυρακτώνονται από τους επόπτες.  O Σεβάσμιος κάνει επίκληση προς τη Σοφία, όπως αυτή κατέλθει από τον ουρανό για να οδηγήσει τις εργασίες μας μέσα στη Στοά…

    Η Τρίτη Σεφίρα το Μπινά, συνδέεται φιλοσοφικά με την έννοια του χρόνου και έχει για κυβερνήτη της τον Κρόνο.  Ο χρόνος, μέσα στη στοά μας συμβολίζεται από το γραμματέα, ο οποίος με τα πρακτικά που τηρεί είναι η μνημοσύνη – μας θυμίζει τα περασμένα, τη ροή του χρόνου.  Κι άλλη σύμπτωση εδώ: η θέση του γραμματέα, όπως και της τρίτης Σεφίρας είναι στην Ανατολή, πέρα από την Άβυσσο… Έτσι έχουμε τα Σεφιρώτ της ουράνιας τριάδας.  Ο Λάο Τσε διδάσκει ότι: «Το Ταο δημιούργησε την Ενότητα, η Ενότητα δημιούργησε τη Δυαδικότητα, η Δυαδικότητα δημιούργησε την Τριάδα και η Τριάδα όλα τα υπάρχοντα πράγματα»

    Ο αριθμός τέσσερα που ονομάζεται Χεσέντ – Έλεος, είναι η αρχή της δεύτερης τριάδας των Σεφιρώτ, η οποία είναι η αντανάκλαση της Ουράνιας τριάδας πέρα από την Άβυσσο.  Νομίζω ότι σε όλους μας το όνομα αυτής της σεφίρας, μας φέρνει στο αμέσως στο νου τον ελεονόμο… Ωστόσο η ετοιμολογία αυτής της λέξης νομίζω ότι μας παραπλανεί λίγο.  Ο Πήτερ Ουσπένσκυ, μαθητής του Γ. Γκουρτζίεφ, εξηγεί σε ένα βιβλίο του ότι δεν κατανοούμε τι σημαίνει η λέξη έλεος, δηλαδή δεν κατανοούμε τι σημαίνει η λέξη που μεταφράζεται στις ευρωπαικές γλώσσες, mercy, κ.λ.π.  Η λέξη αυτή έχει κάποια τελείως διαφορετική σημασία που μας ξεφεύγει.  Αλλά η ετυμολογία της ρωσικής λέξης Μίλοστ, αν την εξάγουμε από τη λέξη Μίλιγ, ίσως δίνει την πιθανή σημασία αυτής της λέξης και των εδαφίων των γραφών όπου συναντάται.  Η λέξη Μίλιγ δε μπορεί να μεταφραστεί με ακρίβεια στ’ αγγλικά.  Πολύ συχνά σημαίνει, αγαπητός.  Αν μπορούμε να πλάσουμε τη λέξη «αγαπητότητα», αυτή θα ήταν πολύ κοντά στο Μίλοστ, δηλαδή στη λέξη που μεταφράζεται mercy, στα αγγλικά.  Ξέρετε αδελφοί μου, πάντα είχα την απορία, γιατί ανάμεσα στους 10 αξιωματικούς που έχουν τόσο συμβολικά ονόματα περιλαμβάνεται κι ο ελεονόμος… Άλλωστε από τον 1ο κιόλας βαθμό μαθαίνουμε πως η ελεημοσύνη δι’ ημάς τους Τέκτονες δεν είναι παρά απλή εκδήλωση καθήκοντος…  Αν όμως λάβουμε υπόψη μας την άποψη του Ουσπένσκυ, τότε ο Ελεονόμος απόσυμβολίζεται περισσότερο σαν Αγάπη, έννοια που ταιριάζει πολύ περισσότερο με τους συμβολισμούς μας.

    Συνεχίζοντας προς τα κάτω θα παρατηρήσουμε ότι κάποιες Σεφίρες μας θυμίζουν πολλά πράγματα από τη στοά μας, ενώ κάποιες άλλες όχι.  Για παράδειγμα τα Σεφιρώτ της Ισχύος και του Κάλλους ταιριάζουν με τον Α’ και το Β’ επόπτη, ενώ η 7η Σεφίρα Νετζά – η Νίκη δε φαίνεται να αντιστοιχεί σε κάτι συγκεκριμένο.  Βέβαια πρέπει να τονίσω ότι για τον πλήρη απόσυμβολισμό του Δένδρου της Ζωής θα πρέπει να έχει κανείς τη γνώση όλων των τεκτονικών βαθμών.  Εδώ κάνουμε απλά μια πρώτη απόπειρα να το δούμε στα πλαίσια του βαθμού του μαθητή, όπου ήδη εντοπίσαμε μια πληθώρα αντιστοιχιών. 

    Προχωρώντας έτσι προς τα κάτω θα φτάσουμε τελικά στη 10η Σεφίρα, το Μαλκούτ που σημαίνει «Βασίλειο» και είναι ο κόσμος της ύλης.  Αντιπροσωπεύει τη Γη και γι’ αυτό μέσα της βλέπουμε τα χρώματα και τα σύμβολα των 4 στοιχείων.  Είναι το σημείο εκκίνησης του κάθε αναζητητή.  Είναι αυτός καθαυτός, ο βαθμός του Μαθητή.

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω είναι χρήσιμο να παρατηρήσουμε ότι το Δένδρο της Ζωής αποτελείται από 3 στήλες.  Η δεξιά στήλη ονομάζεται στήλη του Ελέους και πήρε το όνομά της από το 4ο Σεφιρώτ.  Είναι θετική, λευκή και αντιπροσωπεύει το αρσενικό στοιχείο, παρ’ ότι η σαφώς θηλυκή θεά Αφροδίτη ανήκει σ΄ αυτή τη στήλη (7η Σεφίρα).  Η αριστερή στήλη αντίστοιχα είναι μαύρη, αρνητική και αντιπροσωπεύει το θηλυκό στοιχείο, παρ’ ότι ο Άρης ανήκει σε αυτή (5η Σεφίρα).  Ονομάζεται στήλη της ισχύος.  Από εδώ ίσως να προέρχεται και ο παλιός αλχημικός αφορισμός που έλεγε: «Η γυναίκα είναι Δύναμη και ο Άνδρας Γαλήνη – Έλεος».  Οι περισσότερες από τις αποδόσεις της δεξιάς αρσενικής στήλης, είναι θηλικές σε ποιότητα.  Αυτό δεν αποτελεί νοητική σύγχυση, αλλά αναγνώριση της ανάγκης για ισορροπία.  Το ίδιο συμβαίνει αν δείτε και με την αριστερή στήλη.  Τέλος υπάρχει και η μεσαία στήλη, η οποία δείτε τι περιλαμβάνει αδελφοί μου: το Μαθητή, τη Σελήνη, τον Ήλιο, την ΄Αβυσσο και τέλος τον Πανεπόπτη Οφθαλμό… Τον αποσυμβολισμό της τον αφήνω στη φαντασία σας.

Τελειώνοντας τον πίνακα τούτο, θα ήθελα να τονίσω κάτι: παρ’ ότι το αρχαίο αυτό σύμβολο φαίνεται σαν ένα άψογο νοητικό δημιούργημα, δεν θα καταφέρουμε να εισέλθουμε στα μυστικά του με το νου μας.  Ας θυμηθούμε τους παλιούς μύστες που δίδασκαν «ο Νους είναι ο Διάβολος».  Μόνο με τη διαίσθηση, την ενόραση και τις λοιπές αισθήσεις μας, που τις έχουμε προς το παρών σε αχρηστία θα μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στην ιερή Γνώση.  Την ίδια αυτή άποψη θα τη βρούμε σε όλο τον κόσμο… Ένας Ινδός διδάσκαλος από τα βάθη των αιώνων διδάσκει: «Αφού γίνει αδιάφορος στα πράγματα της αίσθησης, ο μαθητής θα πρέπει να αναζητήσει τον Rajah των αισθήσεων, δημιουργό της σκέψης, εκείνον που ξυπνάει την πλάνη.  Ο νους είναι ο μεγάλος καταστροφέας του αληθινού.  Ας καταστρέψει τον καταστροφέα ο μαθητής.»

Ανεγνώσθη σε κανονική συνεδρία του Α' συμβολικού βαθμού τον Απρίλιο του 2007.

Ο ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΣ ΠΙΝΑΞ

V\I\T\R\I\O\L\  Το ιερούν Βιτριόλιον!  Η ιερή αυτή λέξη είναι ουσιαστικά, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, μια ακροστοιχίδα, ένα Νοταρικόν.  Οι παλαιοί μύστες την χρησιμοποιούσαν συχνά, μιας και συμπυκνώνει την ουσία ολόκληρης της Βασιλικής Τέχνης.  Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

      Ο αδ\ Πέτρος Γράβιγγερ σε κάποιο σημείο των έργων του γράφει: «Η μυστηριώδης Σφιγξ ίστατο αμείλικτος προ της εισόδου των μυστηριακών ναών της Αρχαιότητος.  Απαθής φύλαξ του κατωφλίου, ήτο εκεί ως εντεταλμένος την φύλαξιν του ιερού οίκου του Οσίριδος και του Ερμού.  Σύμβολον της Αποκρύφου Γνώσεως, ήτοι της Γνώσεως εκείνης ήτις περιλαμβάνει ολόκληρον την φύσιν και τον θείον Κόσμον υπεδείκνυεν εις τους μεμυημένους ότι η Καθολική Επιστήμη είναι συνθετική, ιεραρχική και βαθμιαία.  Γνώσις είναι η θεία αποκάλυψις, ο θείος Λόγος.  Η διάδοσις δε αυτού εις τους αξίους, υπήρξεν ανέκαθεν το κύριον μέλημα όλων των κατά χρόνους ιερατικών σχολών.»

      Σύμφωνα λοιπόν με τους μελετητές, τρεις υπήρξαν οι θεμελιώδεις μυσταγωγικές σχολές της Αρχαιότητας.  Η πρώτη ήταν η Ινδική Σχολή, της οποίας η πιο αγνή έκφραση εμφανίζεται στις Βέδδες.  Η δεύτερη ήταν η Αιγυπτιακή Σχολή, της οποίας δείγματα της σοφίας της έχουμε στους διασωθέντες διαλόγους του Ερμή του Τρισμέγιστου, σε κάποιους πάπυρους και σε κάποιες στήλες με ιερογλυφικά.  Τρίτη τέλος ήταν η Ιρανική Σχολή, η μυστηριώδης Λευκή Στοά της Κεντρικής Ασίας.  Στο παρών πόνημα θα ασχοληθούμε με την παράδοση της Αιγυπτιακής Σχολής.  Είναι σε όλους γνωστό ότι πολυάριθμοι ζηλωτές της Αλήθειας μυήθηκαν στην κοιλάδα του Νείλου, αφού πρώτα υπέστησαν μετά καρτερίας τις απαραίτητες δοκιμασίες.  Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι και ο Πλάτωνας καθώς και ο Πάνσοφος Πυθαγόρας εκεί εμυήθησαν. 

      Σε πιο σύγχρονες εποχές τώρα, οι Αλχημιστές, που αλλιώς αποκαλούνται και Ερμητιστές, υπήρξαν οι άμεσοι διάδοχοι των διδασκαλιών των Πυραμίδων [κι ας αναλογιστούμε εδώ τι σημαίνει η έκφραση «δοχείο ερμητικά κλειστό…»].  Έτσι στα αλχημικά έργα, ακόμη κι αν είναι αλλοιωμένα από το χρόνο ή παραποιημένα απ’ τους βεβήλους, ο μελετητής θα αναγνωρίσει το ενιαίο δόγμα της αιγυπτιακής διδασκαλίας.  Αλλά πως μεταφέρθηκε η ιερή αυτή διδασκαλία στην Ευρώπη;  Απ΄ ότι φαίνεται η μετάδοση έγινε δια μέσου των μυσταγωγικών κέντρων, ίσως αραβικής καταγωγής, ίσως γνωστικής ή ιουδαϊκής.  Αυτά τα τελευταία μάλιστα έχουν σχέση όπως ξέρουμε με τις σταυροφορίες και χρησιμοποιούσαν ως κέντρο δράσεως το Τάγμα των Ναϊτών ιπποτών.  Χωρίς να επιμείνουμε ωστόσο περισσότερο στη σκοτεινή προέλευση της Ερμητικής Τέχνης, θα στρέψουμε την προσοχή μας στη σημασία και στο ρόλο που έπαιξε στη δυτική μυσταγωγία ένα μυστηριώδες κείμενο της αιγυπτιακής παραδόσεως, το οποίο εκλήθη από τους αλχημιστές «Σμαράγδινος Πίναξ» και απεδόθη στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

      Σμαράγδινος Πίναξ λοιπόν καλείται ένα σύντομο κείμενο, το οποίο θεωρείται το Σύμβολο Πίστεως των ερμητιστών, το βρίσκουμε μέσα στα περισσότερα αλχημικά συγγράμματα και αποτελεί είτε τον πρόλογο, είτε την ερμηνευτική κλείδα αυτών.  O πίνακας αυτός συνοδεύεται συνήθως και από μία σφραγίδα που φέρει περιμετρικά την περίφημη λέξη VITRIOL, που θα την δούμε παρακάτω.  Οι αλχημιστές του μεσαίωνα πρέσβευαν ότι ο Σμαράγδινος Πίναξ είχε γραφεί πάνω σε πλάκα σμαράγδου από τον ίδιο τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον οποίο ταύτιζαν με το Θωθ, τον ιβεοκέφαλο θεό, τον εκ παραδόσεως Μέγα Διδάσκαλο της Αιγύπτου.  Αλλού πάλι, βρίσκουμε αναφορές για υπαρκτά πρόσωπα που ταυτίστηκαν με το σοφότατο Ερμή.  Μέχρι τον 18ο αιώνα λοιπόν, υποστήριζαν ότι το κείμενο είναι πολύ παλαιότερο από τα ελληνικά, αφού ήταν βέβαιο ότι ο Ερμής είχε ζήσει περίπου 1.900 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού.  Αυτό βέβαια, σύμφωνα με τα τελευταία συμπεράσματα της επιστήμης φαίνεται λανθασμένο, διότι το εν λόγω κείμενο έλκει την καταγωγή του από την αλεξανδρινή περίοδο, όπως και ολόκληρη η Αλχημεία.  Πιο συγκεκριμένα, φαίνεται ότι αποτελεί έργο Αιγυπτίων Νεοπλατωνιστών που έζησαν κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα.  Εξετάζοντας όμως βαθύτερα το πνεύμα του κειμένου, θα ανακαλύψουμε στενό σύνδεσμο μεταξύ αλεξανδρινής εποχής και αιγυπτιακής παραδόσεως…

      Ο Ερμητισμός γεννήθηκε μέσα από αυτή την παράδοση.  Σήμερα η λέξη έχει μάλλον ευτελιστεί για τους πολλούς που την ταυτίζουν με την κακώς εννοούμενη μαγεία και με τον Αποκρυφισμό του συρμού.  Όμως ο Ερμητισμός είχε το δικό του ρόλο στην έκρηξη της αναγέννησης που έδιωξε τα σκοτάδια της άγνοιας από τη Δύση.  Άλλωστε ερμητιστές ήταν πολλοί από αυτούς που άνοιξαν το δρόμο για την ελεύθερη ανάπτυξη των επιστημών, ώστε να γίνουν κτήμα του λαού.  Πολύ συχνά πλήρωσαν την επιμονή τους με το αίμα τους.

      Πηγή της ερμητικής παράδοσης είναι το Corpus Hermeticum, ένα σύνολο 14 πραγματειών που περιέχουν διάλογους του Ερμή του Τρισμέγιστου με τον Ποιμάνδρη, καθώς και ένα ξεχωριστό βιβλίο, τον Ασκληπιό.  Σε αυτά περιλαμβάνεται και ο Σμαράγδινος Πίναξ (Tabula Smaragdina) που αποτελεί όπως είπαμε το «ιδρυτικό» κείμενο της Αλχημείας.

      Για τι πράγμα όμως μιλάει ακριβώς ο Σμαράγδινος Πίναξ;  Ο Ελιφάς Λευί, ένας από τους μεγαλύτερους αποκρυφιστές του 19ου αιώνα διακηρύττει: «Ο Σμαράγδινος Πίναξ είναι ολόκληρη η μαγεία σε μία σελίδα!  Είναι τόσο τέλειος που δεν επιδέχεται ούτε αύξηση ούτε μείωση…»  Με μια πρώτη ανάγνωση θα δούμε ότι το κείμενο αυτό εμπεριέχει κάποιες μυστηριώδεις οδηγίες για την Παρασκευή της Φιλοσοφικής Λίθου, της λεγόμενης Cor Leonis, της «Καρδιά του Λέοντος».  Είναι η Λίθος με την οποία επιτύγχαναν τη μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσάφι.  Ωστόσο οι καθαρά αλχημικές αποκαλύψεις του Σμαράγδινου Πίνακα ωχριούν μπροστά στις πραγματικά μυσταγωγικές υποδείξεις που προσφέρει το μαγικό τούτο κείμενο.  Γιατί η ουσία του Μεγάλου Έργου, όπως αποκαλείται, των αλχημιστών δεν ήταν η μεταστοιχείωση των μετάλλων αλλά του ίδιου τους του εαυτού, ώστε να καταστούν άξιοι να αντικρίσουν το θείο Φως!

      Ο Σμαράγδινος Πίναξ λοιπόν, περιλαμβάνει όπως βλέπουμε 12 προτάσεις διαφόρου περιεχομένου και τέλος μια 13η συμπληρωματική υποσημείωση.   Οι αριθμοί αυτοί βέβαια δεν είναι τυχαίοι.  Το Μεγάλο Έργο χωριζόταν σε 12 φάσεις αντίστοιχα προς τα 12 ζώδια.  Επίσης μας θυμίζει τις «12 κλείδες της Σοφίας» του Βασιλείου Βαλεντίνου καθώς και τους 12 μαθητές του Ιησού ή τους 12 αρχαίους θεούς του Ολύμπου…  Ο αριθμός 12 σύμφωνα με την παράδοση παριστάνει την «ολική κυκλοφορία του Κόσμου».

      Επίσης η κάθε πρόταση του πίνακα δεν έχει μπει τυχαία στην αντίστοιχη θέση.  Ο αριθμός που της αναλογεί εκφράζει από μόνος του το νόημα ολόκληρης της πρότασης… Υπάρχει δηλαδή στενή σύνδεση με την αριθμοσοφία, η οποία πρέπει να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να μπορέσει κανείς να αποσυμβολίσει την Tabula Smaragdina.  Για παράδειγμα η πρώτη (1) πρόταση μας λέει: «Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον».  Όλα αυτά δεν είναι παρά μια απλή ταυτολογία θα έλεγε κανείς.  Ας προσέξουμε όμως ότι γίνεται χρήση του αριθμού 3 για να δηλωθεί μια μόνο έννοια με τρεις μορφές.  Η φράση «είναι αληθέστατο» αποτελεί τη θετική βεβαίωση, «αψευδέστατο» είναι ο αρνητικός αντίποδας αυτής και το «βεβαιότατο» παριστά τη σχέση θα μπορούσαμε να πούμε μεταξύ των δυο.  Σα να λέμε, ο Σμαράγδινος Πίναξ ξεκινά με τον υπαινιγμό ότι η αδιαίρετη Μονάδα μπορεί να εκφραστεί στον κόσμο μας σαν ένα τρίγωνο… Και πάλι όμως το νόημα των προτάσεων παραμένει διφορούμενο.  Ουσιαστικά, όπως ακριβώς και με τα σύμβολα του Ελευθεροτεκτονισμού, πρέπει ο καθένας κατερχόμενος στο βάθος της συνειδήσεως να δώσει μόνος του τη δική του ερμηνεία.  Ωστόσο, θα σταθούμε λίγο σε κάποια σημεία που επέλεξα και που θεωρούνται από τους μελετητές θεμελιώδους σημασίας…

      Η πιο γνωστή είναι πιθανότατα η δεύτερη (2) πρόταση του πίνακα: «Όπως επάνω έτσι και κάτω» μας λέει εν συντομία.  Αυτό αποτελεί μια υπόδειξη της γενικότερης και της πιο πλούσιας σε εφαρμογές ιδέας του αποκρυφισμού: είναι η κλείδα της αναλογίας!  Το απόφθεγμα αυτό αναπαριστάται και στα αρχαία αιγυπτιακά αγάλματα τις Ίσιδος όπου το χέρι της θεάς έχει τα δύο δάκτυλα (το δείκτη και το μέσο) να δείχνουν προς τα πάνω, ενώ τα άλλα δύο (ο παράμεσος και το μικρό) είναι λυγισμένα προς τα κάτω.  Ο νόμος αυτός αναφέρεται στην αντιστοιχία του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου.  Μας λέει ότι ουσιαστικά οι ίδιοι ακριβώς νόμοι που διέπουν το αχανές σύμπαν, ισχύουν απαράλλαχτοι και στο μικρότερο κύτταρο.  Επίσης είναι ο νόμος βάση του οποίου μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη ρήση που λέει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού.  Το μέρος ομοιάζει προς το όλον γιατί η ίδια αρχική αιτία, η Μονάδα, συντρέχει εξ’ ίσου για τη δημιουργία και εξέλιξη των διαφόρων διαβαθμίσεων.  Γι’ αυτό άλλωστε στο τυπικό του 1^ου βαθμού όταν ο Σεβάσμιος ερωτά «πως δυνάμεθα να εύρωμε το Φως περί του οποίου ομιλήσατε;» ο Β’ Επόπτης καταλήγει «… κατερχόμενοι εις το βάθος της συνειδήσεως και ιδίως εναρμονίζοντες τον εαυτό μας προς τον παγκόσμιο ρυθμό!».  Δηλαδή με άλλα λόγια, αν καταφέρουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τότε θα έχουμε ουσιαστικά γνωρίσει και το Θεό.  Άλλωστε σύμφωνα με την κλείδα της αναλογίας δεν είμαστε παρά ένα σκαλοπάτι στην κλίμακα της ύπαρξης: ότι είναι ο Θεός για μας, το ίδιο είμαστε εμείς για το σκαλοπάτι που ευρίσκεται πιο κάτω από εμάς και η κλίμακα επεκτείνεται και προς τις δυο κατευθύνσεις απεριόριστα.

      Όμοια το κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού επιτελεί μέσα του όλες τις ουσιώδεις λειτουργίες ολόκληρου του οργανισμού.  Παρομοίως ο κύκλος των τεσσάρων εποχών είναι ανάλογος προς τους μεγάλους κοσμικούς κύκλους (Kalpas), ή ακόμη προς τις μεγάλες ηλικίες της ανθρώπινης ζωής.  Έτσι βρίσκουμε στο δημιούργημα του ατόμου, ένα σχέδιο ολόκληρου του Σύμπαντος:  Η ίδια τάξη, η ίδια αρμονία, οι ίδιοι νόμοι ανευρίσκονται και στο μακρόκοσμο και στο μικρόκοσμο.  Τα μεγάλα αστρικά φαινόμενα έχουν απήχηση επί του ζώντος οργανισμού, γεγονός το οποίο αποτελεί άλλωστε και τη βάση της αστρολογίας.  Για να υποδηλώσουν το συμβολισμό αυτό στα αρχαία μυστήρια, χρησιμοποιούσαν ένα βωμό που αποτελείτο από δύο κύβους ενωμένους.  Για τον ίδιο επίσης λόγο πολλοί ναοί (όλοι οι Γοτθικοί ναοί π.χ.), όπως ήταν πάνω απ’ τη γη, είχαν και μια κρύπτη όμοιου σχήματος κάτω απ’ την επιφάνεια του εδάφους…  «Όπως επάνω έτσι και κάτω»…

      Ακολούθως θα ασχοληθούμε με την Πέμπτη (5) πρόταση του πίνακα, η οποία αποτελεί ίσως την πιο μυστηριώδη φράση ολόκληρου του κειμένου καθώς εμπεριέχει μέσα της τη λέξη «Τέλεσμα».  Διαβάζουμε: «Ο πατήρ του παντός είναι το Τέλεσμα.  Η δύναμις αυτού γίνεται μέγιστη, όταν μετατραπεί εις γην».  Αυτή η λέξη έφερε σε αμηχανία τους μεταφραστές του κειμένου.  Πολλοί χρησιμοποίησαν τη λέξη «Θέλημα».  Στο λατινικό πρωτότυπο πάντως βρίσκεται η αρχικώς μνημονευθείσα λέξη «Τέλεσμα».  Γραμματικά η ρίζα της λέξης ίσως να προέρχεται από το ρήμα τελώ και από εκεί προέρχεται και η λέξη τελετή.  Εδώ όμως χρησιμοποιείται μάλλον με διαφορετική έννοια. 

      Η Αριθμοσοφία μας διδάσκει ότι ο αριθμός 5 αντιπροσωπεύει τις υλικές και αντικειμενικές ιδιότητες της φύσεως.  Για να σχηματιστεί το οτιδήποτε, τα τέσσερα στοιχεία της φύσης πρέπει να ενωθούν με τη βοήθεια ενός πέμπτου στοιχείου, του Αγίου Πνεύματος, το οποίο οι Αλχημιστές αποκάλεσαν spiritus, ή Πεμπτουσία.  Για τους Ινδούς είναι το Ακασά και για τους Πλατωνικούς φιλοσόφους ο Αιθέρας.  Το Τέλεσμα λοιπόν φαίνεται να συμβολίζει αυτό ακριβώς… Ας θυμηθούμε εδώ ποια είναι η τάξη του Μαθητή: Τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού χεριού ενωμένα (τα τέσσερα στοιχεία δηλαδή) και ο αντίχειρας τεταμένος και κάθετος σε αυτά.  Δείτε πόσο ωραίος συμβολισμός… Το Τέλεσμα, η Πεμπτουσία, εποπτεύει υπό ορθή πάντα γωνία τα στοιχεία της δημιουργίας και ταυτόχρονα τα ενώνει, τα συντονίζει και τα κατευθύνει στην πορεία τους εις τη ζωή. 

      Μάλιστα, η δύναμη του Τελέσματος γίνεται μέγιστη μας διδάσκει ο Ερμής όταν αυτό μετατραπεί σε Γη.  Για να καταλάβουμε αυτό το σχόλιο πρέπει να το συνδυάσουμε και με την έβδομη (7) πρόταση του πίνακα.  Γράφει: «Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη την δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων».  Η φράση αυτή αναφέρεται πιθανότατα στην έννοια της Μετενσάρκωσης, την οποία εφύλασσαν οι Αλχημιστές ως ιερό μυστικό.  Μας δίνει μάλιστα μια απάντηση στο γιατί είναι απαραίτητες οι ενσαρκώσεις για την πορεία μας προς το Φως.  Φαίνεται ότι η ψυχή δεν δύναται να τελειωθεί παραμένοντας μόνο στον Ουρανό.  Πρέπει όπως μας λέει ο Ερμής να συλλέξει και τη δύναμη των κατωτέρων πραγμάτων για να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της.  Η ισχύς μάλιστα του Τελέσματος γίνεται μέγιστη επάνω στη Γη…  Συμβολικά λοιπόν, πρέπει ο Μύστης να είναι ικανός όχι μόνο να ανεβαίνει τη σκάλα αλλά και να την κατεβαίνει ξανά αν χρειαστεί!

      Στη συνέχεια, θα δούμε και την έκτη (6) πρόταση του πίνακα, η οποία είναι εξίσου σημαντική.  Διαβάζουμε: «Θέλει χωρίσει την γην από του πυρός, το λεπτόν από του πυκνού ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος».  Η φράση αυτή ισοδυναμεί με την υπόδειξη ότι ολόκληρο το Μέγα Έργο είναι μια πράξη κάθαρσης.  Από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε (για να μην αναφερθούμε ακόμη πιο πριν) η προσωπικότητά μας φορτώνεται με χιλιάδες βαρίδια που μας κρατούν δέσμιους στην τωρινή μας κατάσταση: Εγωισμός, φόβος, θρησκευτικός φανατισμός, φιλαυτία, μισαλλοδοξία, ο κατάλογος είναι δυστυχώς ατελείωτος…  Αν σκεφτούμε λίγο θα δούμε ότι είμαστε σχεδόν ανίκανοι να περιορίσουμε τον εαυτό μας.  Αυτή η παρατήρηση είναι νομίζω πολύ σημαντική.  Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δράσουμε αυτόβουλα αλλά τουναντίον: οι κινήσεις μας ελέγχονται από τυχαίες αλληλουχίες συμβάντων.  Αναμφισβήτητα βέβαια, το «είναι» μας για να λειτουργήσει σωστά και να παραμένει υγιές, χρειάζεται ορισμένα πράγματα, έχει δηλαδή κάποιες ανάγκες.  Ωστόσο, εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε, και με τη βοήθεια της φαντασίας κυρίως, να "ξεχειλώνουμε" αυτές μας τις ανάγκες και να τις μετατρέπουμε έτσι σε επιθυμίες.  Ο Μαθητής πρέπει να εντοπίσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες και να φροντίζει ώστε να ικανοποιεί μεν τις ανάγκες του, αλλά να απαλλαχθεί εντελώς από τις επιθυμίες!   "Κάθαρσις είναι η αφαίρεσις παν ότι ξένου προς την αληθινή μας φύση".  Πρόκειται για την προσπάθεια εξαγωγής της Πεμπτουσίας εκ του μεικτού.  Αυτό όμως, συμβουλεύει ο Ερμής πρέπει να γίνει «ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος» και πράγματι πρέπει να δώσουμε πολύ μεγάλη προσοχή σε αυτή την οδηγία.  Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιτελέσει μια τέτοια διάσπαση απότομα και με μια υπερένταση της θελήσεώς του.  Ο καλόγερος για παράδειγμα που θα τολμήσει να εισέλθει σε μια αυστηρή ασκητική ζωή άνευ προηγούμενης ψυχικής εξάσκησης, διαπράττει σφάλμα με αποτελέσματα μάλλον επικίνδυνα.  Η παράδοση λέει ότι ο μύστης που θα αποτολμήσει να δει την Ίσιδα γυμνή χωρίς να είναι 100% καθαρμένος, δεν έχει να περιμένει παρά την τρέλα και το θάνατο.  Η απαλλαγή από τα δεσμά με τα κατώτερα οχήματά μας δεν επιτελείται ακαριαία αλλά ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος».

      Εκτός από τις δώδεκα προτάσεις του τέλος, ο Σμαράγδινος Πίνακας συνοδεύεται όπως είπαμε στην αρχή και από μια σφραγίδα.  Περιμετρικά της σφραγίδας αυτής αναγράφονται οι λέξεις:

Visita\Interiora\Terae\Rectificando\Invenies\Occultum\Lapidem

τα αρχικά των οποίων σχηματίζουν τη λέξη VITRIOL!  Η μετάφρασή της στα Ελληνικά θα λέγαμε πάνω – κάτω ότι είναι: «Επισκεύφθητι τα εσώτερα της γης και εκεί καθαίρων θα ανακαλύψεις την απόκρυφον Λίθον».  Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά   ποια είναι τα σύμβολα που βρίσκονται χαραγμένα επάνω της…

      Στο κάτω μέρος της σφραγίδας έχουμε ένα πρώτο σύμβολο του «Τετραδικού» ανθρώπου.  Κατ’ αρχάς φαίνονται τα τρία «σώματα» από τα οποία αποτελούμαστε, τα οποία αναπαρίστανται από τους θυρεούς επάνω στις τρεις ασπίδες.  Οι ασπίδες αυτές ενώνονται δια αλύσου σε έναν ανώτερο δακτύλιο, ο οποίος τις συγκρατεί και τις παρασύρει προς τα άνω.  Ο θυρεός με το επταπέταλο άνθος συμβολίζει το φυσικό σώμα του ανθρώπου.  Ο θυρεός με το Λέοντα – τον φύλακα του κατωφλίου – θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει το αστρικό σώμα του ανθρώπου, αυτό δηλαδή που αντιστοιχεί στην ψυχή… Ο θυρεός τέλος με το δικέφαλο αετό αντιστοιχεί στο πνεύμα.  Αυτό που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον είναι η σχέση των αριθμών τρία και τέσσερα.  Ο Θεός είναι τρισυπόστατος μεν, αλλά το όνομά του έχει τέσσερα γράμματα.  Ο ναός του Σολομώντα στηριζόταν σε τέσσερις στήλες, από τις οποίες οι τρεις αντιστοιχούσαν σε ζώα (αετός, λέοντας και ταύρος) και η τέταρτη σε έναν άγγελο.  Παρομοίως και σ’ αυτήν εδώ τη σφραγίδα, ο άνθρωπος χωρίζεται μεν σε τρία μέρη (σώμα, ψυχή και πνεύμα), αλλά περιέχει και μια τέταρτη ουσία, το μυστηριώδη δακτύλιο, ο οποίος φαίνεται να ανήκει σε ένα ανώτερο πεδίο και είναι αυτός που συντονίζει τις υπόλοιπες τρεις όψεις.  Πολλοί μελετητές πιθανολογούν ότι ο δακτύλιος αυτός παριστά το «Τέλεσμα» που αναφέρεται όπως είδαμε στην πέμπτη πρόταση του Σμαραγδίνου Πίνακα. 

      Μαζί με τα σύμβολα για τον άνθρωπο τώρα, είναι μπλεγμένα και τα τρία σύμβολα των «κόσμων».  Η υδρόγειος σφαίρα (που σε κάποιες αναπαραστάσεις είναι μια απλή σφαίρα με ένα σταυρό), αναπαριστά μάλλον τη «φυσική ψυχή», τη ζωτικότητα, τον υλικό κόσμο.  Η ουράνιος σφαίρα συμβολίζει πιθανώς τον «αστρικό κόσμο», τον αισθηματικό, την ψυχή.  Η Τρίτη σφαίρα τέλος, η φέρουσα το σταυρό, βρίσκεται εκεί για να συμβολίσει το νοητικό και πνευματικό κόσμο.  Είναι η καλούμενη και αυτοκρατορική σφαίρα, την οποία κρατά συχνότατα ο Χριστός, την οποία φέρουν επίσης ως σκήπτρο ο αυτοκράτωρ και η αυτοκράτειρα των Ταρώ, κλπ…  Έτσι μαζί με τον τετραδικό άνθρωπο σχηματίζεται εδώ ο αριθμός επτά.  Επτά άλλωστε είναι και οι λέξεις γύρω από τη σφραγίδα που αποτελούν με τα αρχικά τους τη μυστηριώδη λέξη της Σφιγγός. 

      Τον ίδιο αριθμό, το επτά, τον βλέπουμε και στο ανώτερο μέρος της σφραγίδας όπου φαίνονται οι επτά πλανήτες, ανάλογοι προς τα επτά «πεδία» της φύσεως, τους επτά ουρανούς, τις επτά «ακτίνες» κ.ο.κ.  Στο κέντρο των πλανητών βρίσκεται το μοναδικό δοχείο των φιλοσόφων, το Ιερό Γκράαλ.  Μέσα του χύνονται ο Ήλιος και η Σελήνη, αλλά η ροή του υγρού μπορεί να είναι και αμφίδρομη… Η αναπαράσταση αυτή θυμίζει την έβδομη φράση του σμαράγδινου πίνακα: «Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη την δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων»…

Ωστόσο, όπως δηλώνουν και οι λέξεις που περικλείουν τη σφραγίδα το πλήρες νόημα δεν μπορεί να το συλλάβει κανείς παρά μόνο «επισκεπτόμενος το εσωτερικόν της γης», δηλαδή «κατερχόμενος εις το βάθος της συνειδήσεως» και  «λαξεύοντας τον ακατέργαστον λίθον»… Κι εκεί, στο αληθές βάθος του πραγματικού μας εαυτού, «καθαίρων» τα μέταλλα, αφαιρώντας όπως ο Πραξιτέλης από το μάρμαρο τα περιττά κομμάτια, θα απομείνει ο τέλειος κυβικός λίθος και το «Μέγα Έργο» θα τελειωθεί!        

ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΣ  ΠΙΝΑΞ

I.    Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον.
II.    Το προς τα κάτω, αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεσιν των θαυμασίων του Ενός μόνου Πράγματος.
III.    Και όπως τα πάντα προήλθον εξ Ενός πράγματος, δια της Σκέψεως Ενός, ούτω τα πάντα εγεννήθησαν εκ του Όντος τούτου δια προσαρμογής.
IV.    Πατήρ του είναι ο Ήλιος, μήτηρ του η Σελήνη, ο άνεμος έφερεν αυτό εν γαστρί, η γη είναι η τρόφός του.
V.    Ο πατήρ του παντός είναι το Τέλεσμα.  Η δύναμις αυτού γίνεται μέγιστη, όταν μετατραπεί εις γην.
VI.    Θέλει χωρίσει την γην από του πυρός, το λεπτόν από του πυκνού ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος.
VII.    Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη την δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων.
VIII.    Θέλεις ούτω αποκτήσει πάσαν του Κόσμου την δόξαν και πάσα σκοτία θέλει στη μακράν σου.
IX.    Αύτη εστίν η κραταιά δύναμις πάσης δυνάμεως, διότι θα νικήση παν το λεπτόν και θα διαπεράση παν το στερεόν.
X.    Ούτως εδημιουργήθη ο Κόσμος.
XI.    Εκ των άνω υποδείξεων θέλουσι πηγάσει απειράριθμοι εφαρμογαί των οποίων το μέσον επιτεύξεως ενδείκνυται ενταύθα.
XII.    Δια τούτο εκλήθη Ερμής ο Τρισμέγιστος, κεκτημένος τα τρία μέρη της Παγκοσμίου Φιλοσοφίας.
       
(Αληθώς λέγω υμίν: παν ό,τι είπον περί της κατεργασίας του Ηλίου είναι πλήρες). 


Ανεγνώσθη σε κανονική συνεδρία Α' συμβολικού βαθμού, το Φεβρουάριο του 2006

Η ΛΕΥΚΗ ΘΕΑ

«Στάλθηκα από τη Δύναμη.

Είμαι η τιμημένη και η περιφρονημένη.

Είμαι η αγία και η πόρνη.

Είμαι η μητέρα και η κόρη.

Με αποκαλούν Σοφία οι Έλληνες και  Γνώση οι ξένοι.

Είμαι εκείνη που η εικόνα της είναι μεγάλη στην Αίγυπτο

Και εκείνη που δεν έχει εικόνα μεταξύ των ξένων.»

Αδδ:. μου,

Που είναι η Λευκή Θεά? Που πήγε η Μεγάλη μητέρα με το στοργικό στήθος? Αυτή η συμπονετική Κυρά που τα δεχόταν όλα? Χωρίς να απορρίπτει, χωρίς να κατακρίνει, χωρίς να επιβάλλει τιμωρίες συνεχώς? Είναι δύσκολο να βρούμε τα ίχνη της στην εποχή μας.  Ο άντρας Θεός την έχει εξοβελίσει για τα καλά, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να σβήσει εντελώς τη μνήμη της από τις καρδιές μας.  Η Ίσιδα, η Δήμητρα, η Άρτεμη δεν ζουν πια ανάμεσά μας, αλλά ακόμη κι έτσι, όλοι επικαλούνται στις δύσκολες ώρες την Παναγιά.

Στις αυθεντικές λατρείες το Θεϊκό στοιχείο δεν έχει φύλο.  Κι όταν λέμε αυθεντικές λατρείες εννοούμε αυτές που διδάσκουν οι μεγάλοι μύστες και προέρχονται κατευθείαν από το κέντρο της Συνειδήσεως κι όχι από κάποιο κέντρο υλικής εξουσίας.  Σ’ αυτές λοιπόν τις λατρείες ο άντρας Θεός και η γυναίκα Θεά αντιπροσωπεύουν τους δύο πόλους της ανθρώπινης ύπαρξης κατέχοντας ισάξιες θέσεις.  Είναι οι δύο στήλες που στηρίζουν την είσοδο του Ναού.  Είναι οι δύο πύλες – της ζωής και του Θανάτου – που πρέπει κανείς να δρασκελήσει πριν αντιμετωπίσει την αληθινή μύηση…  Ο Alberto Torre, ένας από τους μεγαλύτερους ψυχαναλυτές εν ζωή, λέει συχνά: «Θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εξασκηθούμε σ’ αυτό: όταν εισπνέουμε να εισπνέουμε βαθιά και να σκεφτόμαστε Ζωή κι’ όταν εκπνέουμε να εκπνέουμε βαθιά πάλι και να σκεφτόμαστε Θάνατος.  Η ζωή του ανθρώπου ξεκινάει με μια εισπνοή και τελειώνει με μια εκπνοή κι’ ανάμεσα παρεμβάλλονται εκατομμύρια άλλες αναπνοές.  Αν δεν συμφιλιωθούμε με την ιδέα της ζωής και του θανάτου δεν μπορούμε να εξελίξουμε τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά.»   Κι ας μην ξεχνάμε ότι τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αντίθετό του.  Αν φοβόμαστε να πεθάνουμε, τότε να είστε σίγουροι ότι μια ολόκληρη ζωή την περάσαμε φοβούμενοι και να ζήσουμε!

Συνεχίζοντας τώρα σχετικά με τις λατρείες, επειδή απ’ ότι φαίνεται η ενσαρκωμένη φύση του ανθρώπου είναι ατελής, κάθε αυθεντική λατρεία με την πάροδο των αιώνων εκφυλίζεται τελικά σε μια θρησκεία.  Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η θρησκείες είναι στην ουσία το πτώμα κάποιων Ιερών μυστηρίων.  Γιατί η κάθε θρησκεία διατείνεται ότι έχει την εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια, θεσπίζει σκληρούς απαράβατους κανόνες, στηρίζεται στο φόβο και προσπαθεί να ελέγξει τους πιστούς της προς ίδιον όφελος!  Τα Ιερά Μυστήρια αντίθετα (όπως τα Ελευσίνια για παράδειγμα), στηρίζονται αποκλειστικά στην αγάπη και την αγνή πρόθεση του ζηλωτή να γνωρίσει τη Θεία ουσία του.  Ο νεόφυτος τολμά να κρούσει τη θύρα ως «Ελεύθερος και Χρηστοήθης».  Οι αυθεντικές Λατρείες δεν επιβάλουν κανόνες γιατί απλά δεν τους χρειάζονται.  Όταν όμως με το πέρασμα του χρόνου σβήσει η Ιερή Φλόγα επάνω στο βωμό και ο Λόγος απολεσθεί, τότε η  θρησκεία που θα εμφανιστεί πάνω από τα νεκρά μυστήρια κάνει πρώτα απ’ όλα κάτι πολύ περίεργο: καταργεί τη μια απ’ τις δύο όψεις της Θεότητας!  Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν είτε οι μητριαρχικές – σεληνιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τη Γυναίκα Θεά, είτε οι πατριαρχικές – ηλιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τον Άντρα Θεό.  Αυτή η πρακτική φαίνεται ότι έχει πολύ καλά αποτελέσματα στον έλεγχο των μαζών.  Ο άνθρωπος όταν αποκοπεί μέσα του η επικοινωνία της θηλυκής και της αρσενικής του πλευράς, γίνεται αδύναμος και εύκολο υποχείριο στα νύχια των εκάστοτε επιτήδειων. 

Μάλιστα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η καθεμία από αυτές τις δύο κατηγορίες θρησκειών χρησιμοποιεί στους συμβολισμούς της τους αντίστοιχους αριθμούς.  Έτσι το 12 είναι ένας αριθμός στενά συνδεδεμένος με τον ήλιο ενώ το 13 είναι ένας αριθμός που ταιριάζει στη σελήνη.  Αυτό μπορούμε άλλωστε να το διαπιστώσουμε εύκολα αν προσέξουμε πως μετρούν οι άνθρωποι το χρόνο: Στα ηλιακά ημερολόγια έχουμε 12 υποδιαιρέσεις του έτους, τους 12 μήνες και αντίστοιχα κι ο ζωδιακός τους κύκλος είναι χωρισμένος σε 12 ζώδια.  Αντίθετα, τα σεληνιακά ημερολόγια στηρίζονται στο ότι μέσα σε ένα πλήρες έτος η σελήνη κάνει 13 περιστροφές.  Έτσι έχουμε 13 φορές πανσέληνο κι’ αντίστοιχα 13 σεληνιακούς μήνες των 28 ημερών.  Πολλοί απομονωμένες φυλές μετρούν το χρόνο με τα φεγγάρια.  Ενδιαφέρον είναι το παράδειγμα των Κινέζων.  Αυτοί μέσα στις χιλιετίες του μεγάλου πολιτισμού τους έχουν διατηρήσει ένα μικτό ημερολόγιο.  Είναι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αυτή τη στιγμή στον πλανήτη που χρησιμοποιείται ένα ημερολόγιο που στηρίζεται εξίσου στις περιστροφές του ήλιου και της σελήνης.

Στις ηλιακές θρησκείες λοιπόν, χρησιμοποιείται ευρύτατα ο αριθμός 12 στους συμβολισμούς.  Ας θυμηθούμε για παράδειγμα ότι ο Ιησούς Χριστός είχε 12 μαθητές. Εξαιτίας της σφοδρότατης αντίθεσης ανάμεσα στις ηλιακές και τις σεληνιακές θρησκείες, η επικρατούσα λατρεία κάθε φορά προσπαθεί να εξοβελίσει τελείως τα υπολείμματα της άλλης.  Ας μη μας κάνει εντύπωση λοιπόν που στις μέρες μας ο αριθμός 13 έχει βαπτισθεί κακότυχος, γρουσούζικος, κακορίζικος κλπ.  Είναι μάλιστα αξιομνημόνευτο το πόσο επηρεάζονται οι άνθρωποι από τις δεισιδαιμονίες ώστε σε πολλά μαιευτήρια, ξενοδοχεία κ.λ.π. έχει παραληφθεί εντελώς το 13 από την αρίθμηση των δωματίων.  Επίσης παλιότερα συνήθιζαν να παραλείπουν το 13 από την αρίθμηση των καμπίνων στα πλοία…

Το 12 και το 13 είναι δυο αριθμοί, οι οποίοι αν και συνεχόμενοι είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους.  Το 12 είναι ένα κυκλικός αριθμός.  Αποτελείται από τον ιερό αριθμό τέσσερα πολλαπλασιασμένο επί το τρία.  Επίσης το άθροισμα των ψηφίων του δίδει πάλι το τρία.  Ακόμη είναι ζυγός αριθμός ή άρτιος όπως λέγεται στα μαθηματικά.  Αυτό σημαίνει ότι είναι συμμετρικός και μπορεί έτσι να διαιρεθεί σε δύο ίσα μέρη.  Το 13 αντίθετα υπακούει σε μια εντελώς διαφορετική λογική που μας είναι πολύ ξένη, μιας κι έχουμε όλοι μας γαλουχηθεί από μικροί σε μια ηλιακή λατρεία.

Ας εξετάσουμε όμως λίγο το όλο θέμα κι από την ψυχολογική του σκοπιά.  Στα πλαίσια της εκπαίδευσής μου στην ψυχοθεραπεία, ξαναδιάβασα στα τελευταία χρόνια τα έργα του Βίλχελμ Ράιχ.  Ο Ράιχ ήταν από τους καλύτερους μαθητές του Φρόιντ και ήταν ένας καθαρά δυτικός επιστήμονας, ο οποίος ξεκίνησε ως ιατρός αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ κατέληξε ένας σύγχρονος Leonardo da Vinci.  Πέρα απ’ τα πολυπληθέστατα έργα του επάνω στην ψυχοθεραπεία, επεκτάθηκε και στους τομείς της φυσικής και της βιολογίας και έχει κάνει μάλιστα και πολλές παράξενες εφευρέσεις όπως ο Νεφοδιαλυτής, ο συσσωρευτής οργονοενέργειας και πολλές άλλες.  Οι ιδέες του ήταν τόσο προοδευτικές ώστε όπου κι αν πήγαινε τελικά τον κυνηγούσαν και τη δεκαετία του 50’ στην Αμερική όπου ζούσε τότε, έκαψαν όλα τα βιβλία του με δικαστική απόφαση και τον έριξαν στη φυλακή όπου και πέθανε.

Ένα σημείο που από παλιά μου είχε κάνει εντύπωση στα γραπτά του ήταν η άποψή του για την πατριαρχεία.  Ο Ράιχ πίστευε ότι από εκεί ξεκινάει η νεύρωση της σύγχρονης κοινωνίας.  Από τις μελέτες που έχουν γίνει μάλιστα σε κάποιες ελάχιστες εναπομείνασες φυλές μητριαρχικής δομής (νησιά Trobrijian στον Ειρηνικό ωκεανό), έχει παρατηρηθεί ότι τα άτομα είναι πολύ πιο υγιή και ισορροπημένα σε αυτές.  Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να στρέψουμε την προσοχή μας στις αντιλήψεις που έχουμε κρυσταλλώσει – συχνά ασυνείδητα – σε σχέση με την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της φύσης.  Το αρσενικό και το θηλυκό είναι τα δύο μισά που περιπλέκονται με μυστηριώδεις τρόπους για να δημιουργήσουν το όλον.  Είναι όπως στο σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ: δεν υπερυσχύει κάποιο απ’ τα δυό κι ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιο σε αμιγή μορφή.  Άνιμους και Άνιμα.  Η αρσενική πλευρά της γυναίκας και η θηλυκή πλευρά του άντρα.  Για όσο διάστημα το μυαλό μας είναι αναγκασμένο να κατανοεί τον κόσμο μέσα από τα ζεύγη των αντιθέτων, είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε στις εκφάνσεις της φύσης την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της δημιουργίας.

Εδώ ακριβώς όμως έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα.  Κάθε σοβαρός μελετητής αντιλαμβάνεται ότι η αρσενική και η θηλυκή αρχή είναι ισοδύναμες αλλά με διαφορετικές ιδιότητες.  Καμιά απ’ τις δύο δεν υπερτερεί στην πλάση αλλά βρίσκονται σε μια θαυμάσια ισορροπία… Τι γίνεται όμως στην πράξη σήμερα?  Πως λειτουργεί το μυαλό των ανθρώπων?  Δεν θα διαφωνήσετε πιστεύω ότι η κοινωνία μας είναι προκατειλημμένη υπέρ των αντρών.  Ζούμε σε μια καθαρά πατριαρχική κοινωνία.  Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το εκφυλιστικό φαινόμενο οι γυναίκες μιμούμενες τους άντρες, να τείνουν να πάρουν τη θέση τους.  Αυτό δεν πρέπει να το συγχέουμε με τις μητριαρχικές δομές.  Αντίθετα όταν οι γυναίκες δρουν σαν άντρες έχουμε το φαινόμενο της κοινωνίας των αμαζόνων.  Μια τέτοια δομή είναι η χειρότερη δυνατή.

Σιωπηρά, έχουμε αποδώσει αρσενική ταυτότητα ακόμη και στο Θεό.  Λέμε Ο Θεός, κι όχι Η Θεά ή έστω σε ουδέτερο γένος Το Θείο.  Χωρίς να το ομολογούμε ανοιχτά δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στον ήλιο παρά στη σελήνη.  Ο Τεκτονισμός ωστόσο που είναι ένα σοφό σύστημα έχει τοποθετήσει τα πράγματα στη θέση τους… αρκεί να τους δώσουμε σημασία… Ας κοιτάξουμε πάνω απ’ την έδρα του Σεβασμίου.  Ο ήλιος και η σελήνη κατέχουν δυο ισότιμες θέσεις.  Το καθένα έχει τη δική του στήλη και τις δικές του ιδιότητες αλλά δεν υπερτερεί του άλλου, και δεν αντιπροσωπεύει το Θείο.  Ανάμεσά τους και πιο ψηλά υπάρχει το ιερό τρίγωνο.  Αυτό είναι που αναπαριστά το Θεϊκό στοιχείο και δεν έχει φύλο αδελφοί μου.

Στο σημείο αυτό ας εξετάσουμε λίγο την αρσενική και τη θηλυκή όψη του Θείου, οι οποίες έχουν πολύ διαφορετικές ιδιότητες μεταξύ τους.  Το θηλυκό στοιχείο είναι αυτό που μας ενώνει με τη Γη.  Αυτή η γείωση είναι όμως απαραίτητη προκειμένου να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στα ανώτερα  επίπεδα. Όπως είπε και ο Βούδας ακόμη και οι ρίζες του Χρυσού Λωτού βρίσκονται μέσα στη λάσπη.  Το αρσενικό στοιχείο πάλι είναι η σπίθα, το σπερματοζωάριο που θα τρέξει ελεύθερο για να ξεφύγει από αυτό τον κόσμο.  Το θέμα είναι ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ αν δεν ακουμπά σε ένα καλό αλεξικέραυνο.  Οι οφθαλμοί μας είναι πολύ αδύναμοι για να ανθέξουν το Φως της Γνώσης.  Το μυαλό μας είναι πολύ μικρό για να χωρέσει την Αλήθεια.  Και όπως λέει η παράδοση, τον απροετοίμαστο που θα τολμήσει να σηκώσει το πέπλο της Ίσιδος δεν τον περιμένει από πίσω παρά η τρέλα και ο θάνατος.  Δεν μπορούμε να αντικρίσουμε την Άρτεμη γυμνή αν δεν την έχουμε λατρέψει προηγουμένως.

Για να μπορέσει ο μύστης να δρασκελίσει την άβυσσο πρέπει να έχει κατορθώσει πρώτα να ισορροπήσει μέσα του τις αρσενικές και τις θηλυκές δυνάμεις.  Ο Ήλιος και η Σελήνη παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στο Μεγάλο Έργο.  Το λάθος που γίνεται στις Ηλιακές λατρείες είναι ότι βλέπουν τα πράγματα μονόπαντα.  Για να το πούμε με όρους ψυχανάλυσης δίνουν μεγάλη σημασία στο Υπερ – Εγώ αλλά ξεχνάνε απ΄ έξω το ασυνείδητο. Ο Barry Simons, ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής των ημερών μας που είναι βαθιά φιλοσοφημένος, το θέτει αυτό με μια πολύ ωραία φράση: «Για να φτάσεις στο θόλο του Γοτθικού Ναού, πρέπει πρώτα να περάσεις από τον υπόνομο του Φρόιντ!».  Οι Τέκτονες – σε ανώτερους βαθμούς – μαθαίνουμε πολλά για τους θόλους του Γοτθικού ρυθμού.  Πόσοι από εμάς όμως έχουμε μέχρι τότε ακολουθήσει τις οδηγίες του ακούμε στον πρώτο βαθμό για το βάθος της συνειδήσεως;  Πόσοι έχουν αγγίξει την Τελεία στο κέντρο του κύκλου τους;  Μας αρέσει να φανταζόμαστε ότι πράγματι ζούμε συνειδητά και  πως έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων.  Δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι τα γεγονότα προπορεύονται ημών.  Μόνο οι Αβατάρ μπορούν να έχουν έναν κάποιον έλεγχο επάνω στη ζωή.  Εμείς οι κοινοί θνητοί όχι!

Στο σημείο αυτό, ας δούμε πως το είπε εν έτη 1946 ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του: Η λειτουργία του οργασμού.  Γράφει:   "Νομίζετε πως καθορίζετε τις ενέργειές σας με την ελεύθερη βούληση; Κάθε άλλο!  Η συνειδητή σας δράση είναι μόνο μια σταγόνα στην επιφάνεια μιας θάλασσας ασυνείδητων λειτουργιών, για τις οποίες δεν ξέρετε τίποτα - και στην πραγματικότητα φοβόσαστε να μάθετε γι' αυτές.  Είσαστε περήφανος για την "ατομικότητα της προσωπικότητάς σας" και για την "ευρύτητα του πνεύματός " σας; Τι εγωισμός!  Στην πραγματικότητα είσαστε ένα απλό παιγνίδι των ενστίκτων σας, που σας κάνουν ότι θέλουν.  Αυτό ασφαλώς προσβάλλει πολύ τη ματαιοδοξία σας.  Και ενοχληθήκατε το ίδιο όταν σας είπαν πως είστε απόγονοι των πιθήκων και πως η γη πάνω στην οποία σέρνεστε δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όπως είσαστε κάποτε ευτυχισμένοι να το νομίζετε.  Εξακολουθείτε να πιστεύετε πως η γη, ένας από εκατομμύρια πλανήτες, είναι ο μόνος πλανήτης που μπορεί να έχει ζωντανή ύλη.  Με λίγα λόγια σας ελέγχουν λειτουργίες που δεν τις ελέγχετε, δεν τις ξέρετε, τις φοβάστε και τις ερμηνεύετε λανθασμένα.  Υπάρχει μια ψυχική πραγματικότητα που εκτείνεται πολύ πέρα από το συνειδητό σας νου.  Το ασυνείδητό σας είναι σαν το "καθ' εαυτό πράγμα" του Κάντ.  Από μόνο του δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, σας αποκαλύπτεται μόνο με τις εκδηλώσεις του.  Ο Πέερ Γκύντ του Ίψεν, το νιώθει!"

Να πούμε δε πως ο Ράιχ (όπως με σαφήνεια τονίζει στα βιβλία του), απέρριπτε εντελώς τις μεταφυσικές θεωρίες καθώς και τις Ανατολικές φιλοσοφίες.  Ήταν ένας καθαρά δυτικός επιστήμονας που δημοσίευε τις μελέτες του μετά από λεπτομερή πειραματισμό… κι ωστόσο βλέπουμε ότι τα συμπεράσματά του έχουν πολλά κοινά σημεία με τη μεταφυσική του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα.

Προχωρώντας τώρα, να πούμε ότι στις σεληνιακές λατρείες τα πράγματα είναι ίσως λίγο πιο υγιή.  Το βασικό στοιχείο της μητρικής φύσης είναι η αποδοχή.  Αντίθετα η πατρική φύση είναι συνήθως γεμάτη από απαγορεύσεις.  Η πειθαρχεία βέβαια είναι απαραίτητη στην ατραπό της μαθητείας, όπως άλλωστε και η αγνότητα.  Όταν βέβαια λέμε αγνότητα, δεν την εννοούμε με τη συνήθη έννοια αλλά υπό το πρίσμα του Σκοπού.  Για το μύστη αγνότητα σημαίνει να επιλέγει τις πράξεις του ανάλογα με τον αν τον φέρνουν πιο κοντά ή τον απομακρύνουν από τη Γνώση.  Η πειθαρχεία λοιπόν και η αγνότητα, καθώς κι όλες οι υπόλοιπες αρετές που τονίζονται στα πατριαρχικά συστήματα, είναι μεν απαραίτητες αλλά είναι μόνο η μία πλευρά.  Γιατί απ’ την άλλη για να μπορέσει να απογειωθεί η ψυχή χρειάζεται μια τεράστια ενέργεια.  Κι αυτή η ενέργεια προέρχεται από την επικοινωνία με τη θηλυκή πλευρά, με τη Μεγάλη μητέρα.  Στην ουσία τόσο το φυσικό σώμα όσο και η ψυχή του μυημένου πρέπει να είναι έτοιμα να λειτουργήσουν ως δίαυλος, όπου η ενέργεια της γης θα ενωθεί με την ενέργεια του ουρανού.  Και τότε θα συντελεστεί η μεταμόρφωση από μόνη της.  Όταν γίνει κανείς ικανός να κατέλθει την κλίμακα που οδηγεί στο βάθος της συνειδήσεως, τότε θα μπορεί και να ανέβει την κλίμακα που οδηγεί στο κέντρο του σύμπαντος.  Η αυτογνωσία και η γνώση του Θεού είναι το ίδιο πράγμα, επειδή η κοινή μας ουσιώδης ταυτότητα είναι το Θείο.  Άλλωστε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος το είχε πει αυτό πριν από χιλιετηρίδες όταν στο Σμαράγδινο Πίνακα δήλωνε: «το προς τα Άνω αντιστοιχεί με το προς τα Κάτω και το προς τα Κάτω είναι όμοιο με το προς τα Άνω»

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι αυτό που πρέπει να προσέχει ο Αληθινός Μαθητής είναι να μην παρασυρθεί και δώσει μεγαλύτερο βάρος στον Ήλιο ή στη Σελήνη.  Πρέπει να ήμαστε προϊδεασμένοι: η αναπαράσταση για παράδειγμα στις μέρες μας του Θεού ως άντρα, με μακριά γενειάδα κ.λ.π. προξενεί πολύ μεγαλύτερη ζημιά σε ασυνείδητο επίπεδο απ’ ότι φανταζόμαστε.  Από την πολύ μικρή μας ηλικία κρυσταλλώνονται στο μυαλό μας πρότυπα και αντιλήψεις που μας κρατάνε σκλάβους μια ζωή.  Με τη λογική καταλαβαίνουμε βέβαια ότι το Θείο δεν έχει φύλο, αλλά βαθιά μέσα μας η αρχετυπική εικόνα του άντρα θεού συνεχίζει να υπάρχει και να μας περιορίζει.  Στις αρχαίες εποχές που ήταν πιο σοφές από τη δική μας δίπλα στον άντρα θεό υπήρχε ισάξια και η γυναίκα θεά.  Έτσι μέσα στις καρδιές των ανθρώπων ο Ήλιος και η Σελήνη είχαν ίση δύναμη.  Κι όταν κανείς έμπαινε στους κύκλους των μυημένων ήταν πολύ πιο εύκολο να αντιληφθεί την έννοια της μιας και μοναδικής άφυλης πανίσχυρης διάνοιας που «ενώνει και συντονίζει πάσα την πλάση».  Αντίθετα στις μέρες μας έχοντας αφαιρέσει το θηλυκό στοιχείο από τη λατρευτική πράξη έχουμε μείνει μετέωροι.  Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με ΤΟΝ Θεό, αλλά και μόνο που τον προσφωνούμε ως άντρα αυτόματα περιορίζουμε τη διάνοιά μας σε ένα μόνο κομμάτι της Θεϊκής Ουσίας. 

Αυτό τουλάχιστον που είναι παρήγορο είναι ότι καμιά θρησκεία δεν έχει καταφέρει ποτέ να σβήσει εντελώς από μέσα της το ένα απ’ τα δυο στοιχεία.  Έτσι ακόμη και στις μέρες που ζούμε μεγαλωμένοι μέσα σε μια αυστηρά πατριαρχική θρησκεία, θα βρούμε αν σκύψουμε προσεκτικά τα απομεινάρια της Λευκής Θεάς.  Ας θυμηθούμε τη ρήση στα ευαγγέλια «Σοφία λαλούμεν εν τις τελείοις».  Ας ψάξουμε και θα ανακαλύψουμε για παράδειγμα ότι το Άγιο Πνεύμα (η Λευκή Περιστερά) έχει σαφώς θηλυκή φύση.  Ακόμη, είναι συγκλονιστικό το ότι, οι γνωρίζοντες εβραικά, μας πληροφορούν ότι στο πρωτότυπο κείμενο της βίβλου, η λέξη που μεταφράζουμε ως «ο Θεός» (Ελοχίμ), αναφέρεται σε πλυθικό αριθμό και μάλλον σε γένος θυλικό!  Δηλαδή οι Θεές ή έστω τα θεικά όντα!  

Επίσης στις πρωτοχριστιανικές παραδόσεις των Γνωστικών υπάρχει ο μύθος της χαμένης Θεάς Σοφίας που είναι συμπληρωματικός του μύθου του Ιησού.  Ο Ιησούς και η Σοφία αντιπροσωπεύουν το πνεύμα και την ψυχή.  Η Θεά απεικονίζεται με δύο όψεις, αντιπροσωπεύοντας την αγνή ψυχή ως Παρθένος Μαρία και την ενσαρκωμένη ψυχή ως Μαρία η Μαγδαληνή.

Ο μύθος αρχίζει με τη Σοφία ως παρθένο που ζει μόνη με τον πατέρα της.  Αυτό δείχνει την πρωτόγονη ψυχή που είναι ενωμένη με την ενσυναίσθηση, πριν απ’ τη διαδικασία της σωματικής ενσάρκωσης.  Μετά η Σοφία το σκάει από το σπίτι της και γνωρίζει πολλές κακοτυχίες, που συμβολίζουν τη γέννηση της ψυχής ως σώμα στον κόσμο και τα βάσανα που είναι εγγενή στη σωματική κατάσταση.  Μη έχοντας επίγνωση της πραγματικής της φύσης, γίνεται θύμα εκμετάλλευσης.  Ψάχνει για αγάπη πάντα σε λάθος μέρη, γίνεται πόρνη και ανταλλάσσει αγάπη έναντι χρημάτων.  Αν και λαχταράει να βρει τον πραγματικό της εραστή, ζει με τον ψεύτικο νυμφίο, που αντιπροσωπεύει το Εγώ και φοβάται πολύ να φύγει.  Τελικά την παρατούν σαν χήρα και μένει μόνο με τα αδύναμα τέκνα της, που συμβολίζουν τις κακές εγωτικές της σκέψεις.  Στο τέλος της ιστορίας, ο Ιησούς, ο αληθής νυμφίος έρχεται, ενώνεται μαζί της και τη σώζει από τα βάσανα.

Ο μύθος της Σοφίας λέει την ιστορία της ψυχής που κατρακυλάει στην ενσάρκωση και τη σωτηρία της από τον εραστή – αδελφό της.  Η πτώση της Σοφίας, η μεταμέλεια, η σωτηρία και ο Ιερός Γάμος συμβολίζουν το υλικό, το ψυχικό, και το πνευματικό στάδιο συνειδητοποίησης από τα οποία περνάει ένας μυημένος στο ταξίδι του προς τη Γνώση.  Ο μύθος αυτός είναι πανάρχαιος… Η Ελένη του Ευριπίδη, η Αφροδίτη, ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής, η Δήμητρα και Περσεφόνη, όλα μιλούν για το ίδιο θέμα!  Όποιος ψάξει, θα βρει πάντα και παντού τα σύμβολα τόσο του θηλυκού όσο και του αρσενικού στοιχείου.  Ο Όσιρις και η Ίσιδα δεν μπορούν να υπάρξουν ο ένας χωρίς τον άλλον.  Ας αφεθούμε λοιπόν αδελφοί μου να καταβυθιστούμε στο κέντρο μας και ίσως τότε καταφέρουμε να ακούσουμε το τραγούδι της Λευκοθέας!


Ανεγνώσθη σε κανονικές εργασίες το Φεβρουάριο του 2005