Η ΛΕΥΚΗ ΘΕΑ

«Στάλθηκα από τη Δύναμη.

Είμαι η τιμημένη και η περιφρονημένη.

Είμαι η αγία και η πόρνη.

Είμαι η μητέρα και η κόρη.

Με αποκαλούν Σοφία οι Έλληνες και  Γνώση οι ξένοι.

Είμαι εκείνη που η εικόνα της είναι μεγάλη στην Αίγυπτο

Και εκείνη που δεν έχει εικόνα μεταξύ των ξένων.»

Αδδ:. μου,

Που είναι η Λευκή Θεά? Που πήγε η Μεγάλη μητέρα με το στοργικό στήθος? Αυτή η συμπονετική Κυρά που τα δεχόταν όλα? Χωρίς να απορρίπτει, χωρίς να κατακρίνει, χωρίς να επιβάλλει τιμωρίες συνεχώς? Είναι δύσκολο να βρούμε τα ίχνη της στην εποχή μας.  Ο άντρας Θεός την έχει εξοβελίσει για τα καλά, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να σβήσει εντελώς τη μνήμη της από τις καρδιές μας.  Η Ίσιδα, η Δήμητρα, η Άρτεμη δεν ζουν πια ανάμεσά μας, αλλά ακόμη κι έτσι, όλοι επικαλούνται στις δύσκολες ώρες την Παναγιά.

Στις αυθεντικές λατρείες το Θεϊκό στοιχείο δεν έχει φύλο.  Κι όταν λέμε αυθεντικές λατρείες εννοούμε αυτές που διδάσκουν οι μεγάλοι μύστες και προέρχονται κατευθείαν από το κέντρο της Συνειδήσεως κι όχι από κάποιο κέντρο υλικής εξουσίας.  Σ’ αυτές λοιπόν τις λατρείες ο άντρας Θεός και η γυναίκα Θεά αντιπροσωπεύουν τους δύο πόλους της ανθρώπινης ύπαρξης κατέχοντας ισάξιες θέσεις.  Είναι οι δύο στήλες που στηρίζουν την είσοδο του Ναού.  Είναι οι δύο πύλες – της ζωής και του Θανάτου – που πρέπει κανείς να δρασκελήσει πριν αντιμετωπίσει την αληθινή μύηση…  Ο Alberto Torre, ένας από τους μεγαλύτερους ψυχαναλυτές εν ζωή, λέει συχνά: «Θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εξασκηθούμε σ’ αυτό: όταν εισπνέουμε να εισπνέουμε βαθιά και να σκεφτόμαστε Ζωή κι’ όταν εκπνέουμε να εκπνέουμε βαθιά πάλι και να σκεφτόμαστε Θάνατος.  Η ζωή του ανθρώπου ξεκινάει με μια εισπνοή και τελειώνει με μια εκπνοή κι’ ανάμεσα παρεμβάλλονται εκατομμύρια άλλες αναπνοές.  Αν δεν συμφιλιωθούμε με την ιδέα της ζωής και του θανάτου δεν μπορούμε να εξελίξουμε τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά.»   Κι ας μην ξεχνάμε ότι τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αντίθετό του.  Αν φοβόμαστε να πεθάνουμε, τότε να είστε σίγουροι ότι μια ολόκληρη ζωή την περάσαμε φοβούμενοι και να ζήσουμε!

Συνεχίζοντας τώρα σχετικά με τις λατρείες, επειδή απ’ ότι φαίνεται η ενσαρκωμένη φύση του ανθρώπου είναι ατελής, κάθε αυθεντική λατρεία με την πάροδο των αιώνων εκφυλίζεται τελικά σε μια θρησκεία.  Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η θρησκείες είναι στην ουσία το πτώμα κάποιων Ιερών μυστηρίων.  Γιατί η κάθε θρησκεία διατείνεται ότι έχει την εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια, θεσπίζει σκληρούς απαράβατους κανόνες, στηρίζεται στο φόβο και προσπαθεί να ελέγξει τους πιστούς της προς ίδιον όφελος!  Τα Ιερά Μυστήρια αντίθετα (όπως τα Ελευσίνια για παράδειγμα), στηρίζονται αποκλειστικά στην αγάπη και την αγνή πρόθεση του ζηλωτή να γνωρίσει τη Θεία ουσία του.  Ο νεόφυτος τολμά να κρούσει τη θύρα ως «Ελεύθερος και Χρηστοήθης».  Οι αυθεντικές Λατρείες δεν επιβάλουν κανόνες γιατί απλά δεν τους χρειάζονται.  Όταν όμως με το πέρασμα του χρόνου σβήσει η Ιερή Φλόγα επάνω στο βωμό και ο Λόγος απολεσθεί, τότε η  θρησκεία που θα εμφανιστεί πάνω από τα νεκρά μυστήρια κάνει πρώτα απ’ όλα κάτι πολύ περίεργο: καταργεί τη μια απ’ τις δύο όψεις της Θεότητας!  Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν είτε οι μητριαρχικές – σεληνιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τη Γυναίκα Θεά, είτε οι πατριαρχικές – ηλιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τον Άντρα Θεό.  Αυτή η πρακτική φαίνεται ότι έχει πολύ καλά αποτελέσματα στον έλεγχο των μαζών.  Ο άνθρωπος όταν αποκοπεί μέσα του η επικοινωνία της θηλυκής και της αρσενικής του πλευράς, γίνεται αδύναμος και εύκολο υποχείριο στα νύχια των εκάστοτε επιτήδειων. 

Μάλιστα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η καθεμία από αυτές τις δύο κατηγορίες θρησκειών χρησιμοποιεί στους συμβολισμούς της τους αντίστοιχους αριθμούς.  Έτσι το 12 είναι ένας αριθμός στενά συνδεδεμένος με τον ήλιο ενώ το 13 είναι ένας αριθμός που ταιριάζει στη σελήνη.  Αυτό μπορούμε άλλωστε να το διαπιστώσουμε εύκολα αν προσέξουμε πως μετρούν οι άνθρωποι το χρόνο: Στα ηλιακά ημερολόγια έχουμε 12 υποδιαιρέσεις του έτους, τους 12 μήνες και αντίστοιχα κι ο ζωδιακός τους κύκλος είναι χωρισμένος σε 12 ζώδια.  Αντίθετα, τα σεληνιακά ημερολόγια στηρίζονται στο ότι μέσα σε ένα πλήρες έτος η σελήνη κάνει 13 περιστροφές.  Έτσι έχουμε 13 φορές πανσέληνο κι’ αντίστοιχα 13 σεληνιακούς μήνες των 28 ημερών.  Πολλοί απομονωμένες φυλές μετρούν το χρόνο με τα φεγγάρια.  Ενδιαφέρον είναι το παράδειγμα των Κινέζων.  Αυτοί μέσα στις χιλιετίες του μεγάλου πολιτισμού τους έχουν διατηρήσει ένα μικτό ημερολόγιο.  Είναι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αυτή τη στιγμή στον πλανήτη που χρησιμοποιείται ένα ημερολόγιο που στηρίζεται εξίσου στις περιστροφές του ήλιου και της σελήνης.

Στις ηλιακές θρησκείες λοιπόν, χρησιμοποιείται ευρύτατα ο αριθμός 12 στους συμβολισμούς.  Ας θυμηθούμε για παράδειγμα ότι ο Ιησούς Χριστός είχε 12 μαθητές. Εξαιτίας της σφοδρότατης αντίθεσης ανάμεσα στις ηλιακές και τις σεληνιακές θρησκείες, η επικρατούσα λατρεία κάθε φορά προσπαθεί να εξοβελίσει τελείως τα υπολείμματα της άλλης.  Ας μη μας κάνει εντύπωση λοιπόν που στις μέρες μας ο αριθμός 13 έχει βαπτισθεί κακότυχος, γρουσούζικος, κακορίζικος κλπ.  Είναι μάλιστα αξιομνημόνευτο το πόσο επηρεάζονται οι άνθρωποι από τις δεισιδαιμονίες ώστε σε πολλά μαιευτήρια, ξενοδοχεία κ.λ.π. έχει παραληφθεί εντελώς το 13 από την αρίθμηση των δωματίων.  Επίσης παλιότερα συνήθιζαν να παραλείπουν το 13 από την αρίθμηση των καμπίνων στα πλοία…

Το 12 και το 13 είναι δυο αριθμοί, οι οποίοι αν και συνεχόμενοι είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους.  Το 12 είναι ένα κυκλικός αριθμός.  Αποτελείται από τον ιερό αριθμό τέσσερα πολλαπλασιασμένο επί το τρία.  Επίσης το άθροισμα των ψηφίων του δίδει πάλι το τρία.  Ακόμη είναι ζυγός αριθμός ή άρτιος όπως λέγεται στα μαθηματικά.  Αυτό σημαίνει ότι είναι συμμετρικός και μπορεί έτσι να διαιρεθεί σε δύο ίσα μέρη.  Το 13 αντίθετα υπακούει σε μια εντελώς διαφορετική λογική που μας είναι πολύ ξένη, μιας κι έχουμε όλοι μας γαλουχηθεί από μικροί σε μια ηλιακή λατρεία.

Ας εξετάσουμε όμως λίγο το όλο θέμα κι από την ψυχολογική του σκοπιά.  Στα πλαίσια της εκπαίδευσής μου στην ψυχοθεραπεία, ξαναδιάβασα στα τελευταία χρόνια τα έργα του Βίλχελμ Ράιχ.  Ο Ράιχ ήταν από τους καλύτερους μαθητές του Φρόιντ και ήταν ένας καθαρά δυτικός επιστήμονας, ο οποίος ξεκίνησε ως ιατρός αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ κατέληξε ένας σύγχρονος Leonardo da Vinci.  Πέρα απ’ τα πολυπληθέστατα έργα του επάνω στην ψυχοθεραπεία, επεκτάθηκε και στους τομείς της φυσικής και της βιολογίας και έχει κάνει μάλιστα και πολλές παράξενες εφευρέσεις όπως ο Νεφοδιαλυτής, ο συσσωρευτής οργονοενέργειας και πολλές άλλες.  Οι ιδέες του ήταν τόσο προοδευτικές ώστε όπου κι αν πήγαινε τελικά τον κυνηγούσαν και τη δεκαετία του 50’ στην Αμερική όπου ζούσε τότε, έκαψαν όλα τα βιβλία του με δικαστική απόφαση και τον έριξαν στη φυλακή όπου και πέθανε.

Ένα σημείο που από παλιά μου είχε κάνει εντύπωση στα γραπτά του ήταν η άποψή του για την πατριαρχεία.  Ο Ράιχ πίστευε ότι από εκεί ξεκινάει η νεύρωση της σύγχρονης κοινωνίας.  Από τις μελέτες που έχουν γίνει μάλιστα σε κάποιες ελάχιστες εναπομείνασες φυλές μητριαρχικής δομής (νησιά Trobrijian στον Ειρηνικό ωκεανό), έχει παρατηρηθεί ότι τα άτομα είναι πολύ πιο υγιή και ισορροπημένα σε αυτές.  Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να στρέψουμε την προσοχή μας στις αντιλήψεις που έχουμε κρυσταλλώσει – συχνά ασυνείδητα – σε σχέση με την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της φύσης.  Το αρσενικό και το θηλυκό είναι τα δύο μισά που περιπλέκονται με μυστηριώδεις τρόπους για να δημιουργήσουν το όλον.  Είναι όπως στο σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ: δεν υπερυσχύει κάποιο απ’ τα δυό κι ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιο σε αμιγή μορφή.  Άνιμους και Άνιμα.  Η αρσενική πλευρά της γυναίκας και η θηλυκή πλευρά του άντρα.  Για όσο διάστημα το μυαλό μας είναι αναγκασμένο να κατανοεί τον κόσμο μέσα από τα ζεύγη των αντιθέτων, είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε στις εκφάνσεις της φύσης την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της δημιουργίας.

Εδώ ακριβώς όμως έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα.  Κάθε σοβαρός μελετητής αντιλαμβάνεται ότι η αρσενική και η θηλυκή αρχή είναι ισοδύναμες αλλά με διαφορετικές ιδιότητες.  Καμιά απ’ τις δύο δεν υπερτερεί στην πλάση αλλά βρίσκονται σε μια θαυμάσια ισορροπία… Τι γίνεται όμως στην πράξη σήμερα?  Πως λειτουργεί το μυαλό των ανθρώπων?  Δεν θα διαφωνήσετε πιστεύω ότι η κοινωνία μας είναι προκατειλημμένη υπέρ των αντρών.  Ζούμε σε μια καθαρά πατριαρχική κοινωνία.  Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το εκφυλιστικό φαινόμενο οι γυναίκες μιμούμενες τους άντρες, να τείνουν να πάρουν τη θέση τους.  Αυτό δεν πρέπει να το συγχέουμε με τις μητριαρχικές δομές.  Αντίθετα όταν οι γυναίκες δρουν σαν άντρες έχουμε το φαινόμενο της κοινωνίας των αμαζόνων.  Μια τέτοια δομή είναι η χειρότερη δυνατή.

Σιωπηρά, έχουμε αποδώσει αρσενική ταυτότητα ακόμη και στο Θεό.  Λέμε Ο Θεός, κι όχι Η Θεά ή έστω σε ουδέτερο γένος Το Θείο.  Χωρίς να το ομολογούμε ανοιχτά δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στον ήλιο παρά στη σελήνη.  Ο Τεκτονισμός ωστόσο που είναι ένα σοφό σύστημα έχει τοποθετήσει τα πράγματα στη θέση τους… αρκεί να τους δώσουμε σημασία… Ας κοιτάξουμε πάνω απ’ την έδρα του Σεβασμίου.  Ο ήλιος και η σελήνη κατέχουν δυο ισότιμες θέσεις.  Το καθένα έχει τη δική του στήλη και τις δικές του ιδιότητες αλλά δεν υπερτερεί του άλλου, και δεν αντιπροσωπεύει το Θείο.  Ανάμεσά τους και πιο ψηλά υπάρχει το ιερό τρίγωνο.  Αυτό είναι που αναπαριστά το Θεϊκό στοιχείο και δεν έχει φύλο αδελφοί μου.

Στο σημείο αυτό ας εξετάσουμε λίγο την αρσενική και τη θηλυκή όψη του Θείου, οι οποίες έχουν πολύ διαφορετικές ιδιότητες μεταξύ τους.  Το θηλυκό στοιχείο είναι αυτό που μας ενώνει με τη Γη.  Αυτή η γείωση είναι όμως απαραίτητη προκειμένου να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στα ανώτερα  επίπεδα. Όπως είπε και ο Βούδας ακόμη και οι ρίζες του Χρυσού Λωτού βρίσκονται μέσα στη λάσπη.  Το αρσενικό στοιχείο πάλι είναι η σπίθα, το σπερματοζωάριο που θα τρέξει ελεύθερο για να ξεφύγει από αυτό τον κόσμο.  Το θέμα είναι ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ αν δεν ακουμπά σε ένα καλό αλεξικέραυνο.  Οι οφθαλμοί μας είναι πολύ αδύναμοι για να ανθέξουν το Φως της Γνώσης.  Το μυαλό μας είναι πολύ μικρό για να χωρέσει την Αλήθεια.  Και όπως λέει η παράδοση, τον απροετοίμαστο που θα τολμήσει να σηκώσει το πέπλο της Ίσιδος δεν τον περιμένει από πίσω παρά η τρέλα και ο θάνατος.  Δεν μπορούμε να αντικρίσουμε την Άρτεμη γυμνή αν δεν την έχουμε λατρέψει προηγουμένως.

Για να μπορέσει ο μύστης να δρασκελίσει την άβυσσο πρέπει να έχει κατορθώσει πρώτα να ισορροπήσει μέσα του τις αρσενικές και τις θηλυκές δυνάμεις.  Ο Ήλιος και η Σελήνη παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στο Μεγάλο Έργο.  Το λάθος που γίνεται στις Ηλιακές λατρείες είναι ότι βλέπουν τα πράγματα μονόπαντα.  Για να το πούμε με όρους ψυχανάλυσης δίνουν μεγάλη σημασία στο Υπερ – Εγώ αλλά ξεχνάνε απ΄ έξω το ασυνείδητο. Ο Barry Simons, ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής των ημερών μας που είναι βαθιά φιλοσοφημένος, το θέτει αυτό με μια πολύ ωραία φράση: «Για να φτάσεις στο θόλο του Γοτθικού Ναού, πρέπει πρώτα να περάσεις από τον υπόνομο του Φρόιντ!».  Οι Τέκτονες – σε ανώτερους βαθμούς – μαθαίνουμε πολλά για τους θόλους του Γοτθικού ρυθμού.  Πόσοι από εμάς όμως έχουμε μέχρι τότε ακολουθήσει τις οδηγίες του ακούμε στον πρώτο βαθμό για το βάθος της συνειδήσεως;  Πόσοι έχουν αγγίξει την Τελεία στο κέντρο του κύκλου τους;  Μας αρέσει να φανταζόμαστε ότι πράγματι ζούμε συνειδητά και  πως έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων.  Δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι τα γεγονότα προπορεύονται ημών.  Μόνο οι Αβατάρ μπορούν να έχουν έναν κάποιον έλεγχο επάνω στη ζωή.  Εμείς οι κοινοί θνητοί όχι!

Στο σημείο αυτό, ας δούμε πως το είπε εν έτη 1946 ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του: Η λειτουργία του οργασμού.  Γράφει:   "Νομίζετε πως καθορίζετε τις ενέργειές σας με την ελεύθερη βούληση; Κάθε άλλο!  Η συνειδητή σας δράση είναι μόνο μια σταγόνα στην επιφάνεια μιας θάλασσας ασυνείδητων λειτουργιών, για τις οποίες δεν ξέρετε τίποτα - και στην πραγματικότητα φοβόσαστε να μάθετε γι' αυτές.  Είσαστε περήφανος για την "ατομικότητα της προσωπικότητάς σας" και για την "ευρύτητα του πνεύματός " σας; Τι εγωισμός!  Στην πραγματικότητα είσαστε ένα απλό παιγνίδι των ενστίκτων σας, που σας κάνουν ότι θέλουν.  Αυτό ασφαλώς προσβάλλει πολύ τη ματαιοδοξία σας.  Και ενοχληθήκατε το ίδιο όταν σας είπαν πως είστε απόγονοι των πιθήκων και πως η γη πάνω στην οποία σέρνεστε δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όπως είσαστε κάποτε ευτυχισμένοι να το νομίζετε.  Εξακολουθείτε να πιστεύετε πως η γη, ένας από εκατομμύρια πλανήτες, είναι ο μόνος πλανήτης που μπορεί να έχει ζωντανή ύλη.  Με λίγα λόγια σας ελέγχουν λειτουργίες που δεν τις ελέγχετε, δεν τις ξέρετε, τις φοβάστε και τις ερμηνεύετε λανθασμένα.  Υπάρχει μια ψυχική πραγματικότητα που εκτείνεται πολύ πέρα από το συνειδητό σας νου.  Το ασυνείδητό σας είναι σαν το "καθ' εαυτό πράγμα" του Κάντ.  Από μόνο του δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, σας αποκαλύπτεται μόνο με τις εκδηλώσεις του.  Ο Πέερ Γκύντ του Ίψεν, το νιώθει!"

Να πούμε δε πως ο Ράιχ (όπως με σαφήνεια τονίζει στα βιβλία του), απέρριπτε εντελώς τις μεταφυσικές θεωρίες καθώς και τις Ανατολικές φιλοσοφίες.  Ήταν ένας καθαρά δυτικός επιστήμονας που δημοσίευε τις μελέτες του μετά από λεπτομερή πειραματισμό… κι ωστόσο βλέπουμε ότι τα συμπεράσματά του έχουν πολλά κοινά σημεία με τη μεταφυσική του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα.

Προχωρώντας τώρα, να πούμε ότι στις σεληνιακές λατρείες τα πράγματα είναι ίσως λίγο πιο υγιή.  Το βασικό στοιχείο της μητρικής φύσης είναι η αποδοχή.  Αντίθετα η πατρική φύση είναι συνήθως γεμάτη από απαγορεύσεις.  Η πειθαρχεία βέβαια είναι απαραίτητη στην ατραπό της μαθητείας, όπως άλλωστε και η αγνότητα.  Όταν βέβαια λέμε αγνότητα, δεν την εννοούμε με τη συνήθη έννοια αλλά υπό το πρίσμα του Σκοπού.  Για το μύστη αγνότητα σημαίνει να επιλέγει τις πράξεις του ανάλογα με τον αν τον φέρνουν πιο κοντά ή τον απομακρύνουν από τη Γνώση.  Η πειθαρχεία λοιπόν και η αγνότητα, καθώς κι όλες οι υπόλοιπες αρετές που τονίζονται στα πατριαρχικά συστήματα, είναι μεν απαραίτητες αλλά είναι μόνο η μία πλευρά.  Γιατί απ’ την άλλη για να μπορέσει να απογειωθεί η ψυχή χρειάζεται μια τεράστια ενέργεια.  Κι αυτή η ενέργεια προέρχεται από την επικοινωνία με τη θηλυκή πλευρά, με τη Μεγάλη μητέρα.  Στην ουσία τόσο το φυσικό σώμα όσο και η ψυχή του μυημένου πρέπει να είναι έτοιμα να λειτουργήσουν ως δίαυλος, όπου η ενέργεια της γης θα ενωθεί με την ενέργεια του ουρανού.  Και τότε θα συντελεστεί η μεταμόρφωση από μόνη της.  Όταν γίνει κανείς ικανός να κατέλθει την κλίμακα που οδηγεί στο βάθος της συνειδήσεως, τότε θα μπορεί και να ανέβει την κλίμακα που οδηγεί στο κέντρο του σύμπαντος.  Η αυτογνωσία και η γνώση του Θεού είναι το ίδιο πράγμα, επειδή η κοινή μας ουσιώδης ταυτότητα είναι το Θείο.  Άλλωστε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος το είχε πει αυτό πριν από χιλιετηρίδες όταν στο Σμαράγδινο Πίνακα δήλωνε: «το προς τα Άνω αντιστοιχεί με το προς τα Κάτω και το προς τα Κάτω είναι όμοιο με το προς τα Άνω»

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι αυτό που πρέπει να προσέχει ο Αληθινός Μαθητής είναι να μην παρασυρθεί και δώσει μεγαλύτερο βάρος στον Ήλιο ή στη Σελήνη.  Πρέπει να ήμαστε προϊδεασμένοι: η αναπαράσταση για παράδειγμα στις μέρες μας του Θεού ως άντρα, με μακριά γενειάδα κ.λ.π. προξενεί πολύ μεγαλύτερη ζημιά σε ασυνείδητο επίπεδο απ’ ότι φανταζόμαστε.  Από την πολύ μικρή μας ηλικία κρυσταλλώνονται στο μυαλό μας πρότυπα και αντιλήψεις που μας κρατάνε σκλάβους μια ζωή.  Με τη λογική καταλαβαίνουμε βέβαια ότι το Θείο δεν έχει φύλο, αλλά βαθιά μέσα μας η αρχετυπική εικόνα του άντρα θεού συνεχίζει να υπάρχει και να μας περιορίζει.  Στις αρχαίες εποχές που ήταν πιο σοφές από τη δική μας δίπλα στον άντρα θεό υπήρχε ισάξια και η γυναίκα θεά.  Έτσι μέσα στις καρδιές των ανθρώπων ο Ήλιος και η Σελήνη είχαν ίση δύναμη.  Κι όταν κανείς έμπαινε στους κύκλους των μυημένων ήταν πολύ πιο εύκολο να αντιληφθεί την έννοια της μιας και μοναδικής άφυλης πανίσχυρης διάνοιας που «ενώνει και συντονίζει πάσα την πλάση».  Αντίθετα στις μέρες μας έχοντας αφαιρέσει το θηλυκό στοιχείο από τη λατρευτική πράξη έχουμε μείνει μετέωροι.  Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με ΤΟΝ Θεό, αλλά και μόνο που τον προσφωνούμε ως άντρα αυτόματα περιορίζουμε τη διάνοιά μας σε ένα μόνο κομμάτι της Θεϊκής Ουσίας. 

Αυτό τουλάχιστον που είναι παρήγορο είναι ότι καμιά θρησκεία δεν έχει καταφέρει ποτέ να σβήσει εντελώς από μέσα της το ένα απ’ τα δυο στοιχεία.  Έτσι ακόμη και στις μέρες που ζούμε μεγαλωμένοι μέσα σε μια αυστηρά πατριαρχική θρησκεία, θα βρούμε αν σκύψουμε προσεκτικά τα απομεινάρια της Λευκής Θεάς.  Ας θυμηθούμε τη ρήση στα ευαγγέλια «Σοφία λαλούμεν εν τις τελείοις».  Ας ψάξουμε και θα ανακαλύψουμε για παράδειγμα ότι το Άγιο Πνεύμα (η Λευκή Περιστερά) έχει σαφώς θηλυκή φύση.  Ακόμη, είναι συγκλονιστικό το ότι, οι γνωρίζοντες εβραικά, μας πληροφορούν ότι στο πρωτότυπο κείμενο της βίβλου, η λέξη που μεταφράζουμε ως «ο Θεός» (Ελοχίμ), αναφέρεται σε πλυθικό αριθμό και μάλλον σε γένος θυλικό!  Δηλαδή οι Θεές ή έστω τα θεικά όντα!  

Επίσης στις πρωτοχριστιανικές παραδόσεις των Γνωστικών υπάρχει ο μύθος της χαμένης Θεάς Σοφίας που είναι συμπληρωματικός του μύθου του Ιησού.  Ο Ιησούς και η Σοφία αντιπροσωπεύουν το πνεύμα και την ψυχή.  Η Θεά απεικονίζεται με δύο όψεις, αντιπροσωπεύοντας την αγνή ψυχή ως Παρθένος Μαρία και την ενσαρκωμένη ψυχή ως Μαρία η Μαγδαληνή.

Ο μύθος αρχίζει με τη Σοφία ως παρθένο που ζει μόνη με τον πατέρα της.  Αυτό δείχνει την πρωτόγονη ψυχή που είναι ενωμένη με την ενσυναίσθηση, πριν απ’ τη διαδικασία της σωματικής ενσάρκωσης.  Μετά η Σοφία το σκάει από το σπίτι της και γνωρίζει πολλές κακοτυχίες, που συμβολίζουν τη γέννηση της ψυχής ως σώμα στον κόσμο και τα βάσανα που είναι εγγενή στη σωματική κατάσταση.  Μη έχοντας επίγνωση της πραγματικής της φύσης, γίνεται θύμα εκμετάλλευσης.  Ψάχνει για αγάπη πάντα σε λάθος μέρη, γίνεται πόρνη και ανταλλάσσει αγάπη έναντι χρημάτων.  Αν και λαχταράει να βρει τον πραγματικό της εραστή, ζει με τον ψεύτικο νυμφίο, που αντιπροσωπεύει το Εγώ και φοβάται πολύ να φύγει.  Τελικά την παρατούν σαν χήρα και μένει μόνο με τα αδύναμα τέκνα της, που συμβολίζουν τις κακές εγωτικές της σκέψεις.  Στο τέλος της ιστορίας, ο Ιησούς, ο αληθής νυμφίος έρχεται, ενώνεται μαζί της και τη σώζει από τα βάσανα.

Ο μύθος της Σοφίας λέει την ιστορία της ψυχής που κατρακυλάει στην ενσάρκωση και τη σωτηρία της από τον εραστή – αδελφό της.  Η πτώση της Σοφίας, η μεταμέλεια, η σωτηρία και ο Ιερός Γάμος συμβολίζουν το υλικό, το ψυχικό, και το πνευματικό στάδιο συνειδητοποίησης από τα οποία περνάει ένας μυημένος στο ταξίδι του προς τη Γνώση.  Ο μύθος αυτός είναι πανάρχαιος… Η Ελένη του Ευριπίδη, η Αφροδίτη, ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής, η Δήμητρα και Περσεφόνη, όλα μιλούν για το ίδιο θέμα!  Όποιος ψάξει, θα βρει πάντα και παντού τα σύμβολα τόσο του θηλυκού όσο και του αρσενικού στοιχείου.  Ο Όσιρις και η Ίσιδα δεν μπορούν να υπάρξουν ο ένας χωρίς τον άλλον.  Ας αφεθούμε λοιπόν αδελφοί μου να καταβυθιστούμε στο κέντρο μας και ίσως τότε καταφέρουμε να ακούσουμε το τραγούδι της Λευκοθέας!


Ανεγνώσθη σε κανονικές εργασίες το Φεβρουάριο του 2005